Elke bevalling die ik tot nu toe gefotografeerd heb blijkt achteraf haar eigen verhaal te hebben. Uiteraard is ieder geboorteproces, zelfs binnen een gezin, uniek. Maar iedere bevalling is niet zomaar ‘een’ bevalling, het is een verhaal met een thema. Het geboorteverhaal van dit kleine jongetje draait helemaal om timing. Niet alleen op de gebruikelijke manier, want tijd en timing is heel erg belangrijk in de ontwikkeling van foetus naar compleet mens, maar verder dan dat: hij komt, om verschillende redenen, op een bijzonder moment.
Begin januari krijg ik een mailtje van een zeer aanstaande vader. Koen vertelt dat zijn vriendin Lizzy 38 weken zwanger is en altijd al de wens heeft gehad om een geboortefotograaf bij de bevalling te hebben. Zelf was hij hier altijd sceptisch over geweest, maar nu, met de geboorte op handen, is hij toch overstag gegaan. De voorzichtige vraag is dus of ik op het laatste moment nog tijd zou hebben om de bevalling vast te leggen. Er gaat van alles door me heen. Als eerste vooral een plaatsvervangende blijdschap en ontroering, dat deze vader, uit liefde voor zijn vriendin, zijn afhoudende mening terzijde heeft gelegd en namens haar zelf contact met mij opneemt. En ik voel spanning: als ik de bevalling voor deze ouders mag vereeuwigen sta ik ineens gelijk standby (dat moet altijd nog even in mijn systeem een plekje krijgen). Ook vond ik het een leuke vraag; je bent immers pas te laat om een geboortefotograaf in te schakelen als de baby al geboren is. Maar natuurlijk een legitieme vraag. Echter: aangezien een bevalling gewoon niet te plannen is, is ook amper te zeggen dat je er geen tijd voor hebt. Het blijft een gok met eventueel de optie van een backup-fotograaf als belangrijke zaken voorbij komen waardoor ik echt niet bij de bevalling kan zijn. Zo is mijn oudste zoontje 1 februari jarig, en blijkt Lizzy 24 januari uitgerekend te zijn. Maar Mark en ik besluiten dat we zelfs dat nog samen kunnen oplossen.
Even de agenda checken en mogelijke obstakels bespreken, maar aan alles is een mouw te passen, dus ik mail ze gelijk terug dat ik zeker kan. De volgende ochtend krijg ik een mailtje terug van Lizzy zelf; ze is superblij dat het mogelijk is. We spreken gelijk de volgende dag ’s avonds (op donderdag) af bij hen thuis om kennis te maken. Ik mail Lizzy met een knipoog dat als de baby zich voor morgenavond aandient ze mij maar moet bellen.
Op een steenworp afstand van het Amphia Langendijk ziekenhuis in Breda word ik hartelijk ontvangen door Koen en Lizzy, in hun stijlvolle woning. Het wordt een heerlijk ontspannen gesprek, waarbij het eerste wat ik op tafel gooi natuurlijk de wonderlijke omslag van Koen is met betrekking tot mijn aanwezigheid bij hun geboorteproces. Het was zo ontroerend hoe hij vol overtuiging vertelde dat het echt Lizzy haar droom was een geboortefotograaf bij de bevalling te hebben en dat hij haar dit uiteindelijk zo zeer gunde, dat hij zich over zijn bezwaren heen gezet heeft. Respect dan ook voor Koen en alle vaders, die in de eerste instantie vooral praktische bezwaren en aantasting van de privacy zien in een geboortefotograaf, maar zich dan uiteindelijk open kunnen stellen aan deze mooie afsluiting van een bijzondere zwangerschapsperiode voor de moeder en het inluiden van een nieuwe periode van het samen-een-zijn.
Lizzy gaat in het Langendijk ziekenhuis bevallen in het bevalbad van geboortecentrum Origine. Voor mij om twee redenen bijzonder: Ik vind het zo mooi om eens eens badbevalling te mogen vastleggen en daarnaast… heb ik tijdens het geboorteproces van mijn jongste zoon in dat bad gezeten. Uiteindelijk wisselen we telefoonnummers uit en ga ik met een goed gevoel naar huis: ik sta nu gelijk standby.
Een paar dagen na mijn kennismaking met Koen en Lizzy, op zondag, heeft Mark een beurs in Rosmalen. Hij is dan een hele dag weg en voor de vorm hebben we mijn ouders al gevraagd of ze eventueel de kinderen willen opvangen als de bevalling zich aandient. Wie had dan ook kunnen denken dat ik, drie dagen na mijn ontmoeting met de aanstaande ouders, om 04.50 op precies die zondag een appje van Koen via Lizzy krijg dat de bevalling op gang lijkt te zijn gekomen?! Precies een uur later krijg ik nog een appje, dat de verloskundige is geweest en Lizzy 3 centimeter ontsluiting blijkt te hebben. Ze verwachten rond 08.00 uur naar Origine te kunnen gaan. Ik app dat ik me klaar ga maken en bereid me op mijn gemakje voor. Om 07.00 krijg ik echter een berichtje: Ze zijn al naar Origine gegaan omdat het erg snel lijkt te gaan. Dit had ik niet verwacht, en ineens moet ik me gaan haasten! Ik parkeer mijn auto buiten het terrein van het ziekenhuis; je weet immers nooit hoe lang een bevalling kan duren, zelfs niet die heel snel lijken te gaan. De kosten op een ziekenhuisparkeerplaats lopen dan vaak enorm op. Een halfuur nadat ik thuis het laatste app-contact met Koen heb gehad, ren ik het ziekenhuis binnen.
Als ik in de grote kamer van Origine binnenkom, blijkt Lizzy al bijna tien centimeter ontsluiting te hebben. Paniek slaat me om mijn hart als mijn lenzen, door het grote temperatuurverschil tussen binnen en buiten, gaan beslaan. Ook al komt de camera uit een warme auto, die paar minuten in de winterse ochtendkoelte heeft ze te koud gemaakt. Er zit niets anders op dan mijn camera op te warmen op de verwarming, een beetje erover heen te blazen en een schietgebedje te doen dat ik deze bevalling niet voor mijn neus tussen mijn vingers door ga zien glippen.
Hoewel het nogal fijn is voor mij dat de laatste fase van de bevalling niet doorzet, is dit voor Lizzy andere koek. Hoewel ze het echt supergoed beheerst, duurt de uitdrijving maar, en duurt maar… Koen is daarbij haar baken van rust en de sterke schouder. Hij ondersteunt haar om haar goed in bad te laten hangen, moedigt haar bij elke wee aan en is echt volledig op Lizzy gefocust. Gedurende het proces hou ik ook verloskundige Marloes en verloskundige in opleiding Fleur van Verloskundig Centrum in de gaten. Ook zij blijven Lizzy onophoudelijk moed inspreken en geven suggesties om van houding te veranderen. Maar als de tijd verstrijkt en de geboorte uitblijft zie ik af en toe onrustige blikken uitgewisseld worden. Er worden knopen doorgehakt: Lizzy mag uit bad komen en, om 09.05, ruim twee uur nadat ik ben binnengekomen, wordt ze naar bed begeleid. Hier krijgt ze weer allerlei houdingen toegereikt om uit te proberen: op haar rug, op haar zij en op handen en knieën. Het duurt inmiddels al zo lang, wat een respect heb ik voor Lizzy. Deze weeën zijn niet mis, maar ze blijft zo sterk. Ze taalt niet naar verdoving en, hoe zwaar het ook is, ze houdt vol! Dat komt mede door hoe geweldig Koen haar bijstaat. Bij elke perswee moedigt hij haar aan: “Kom op, je bent er bijna!” De werkelijkheid is weerbarstiger (de baby blijkt geen centimeter voorbij haar schaambeen te komen, en Marloes en Fleur fluisteren elkaar toe dat er ingegrepen moet gaan worden), maar Koen blijft Lizzy kracht geven; bijna tot op het punt dat het grappig wordt, omdat het gewoon écht niet gaat gebeuren.
Om 10.00 worden de spullen gepakt en wordt Lizzy naar de verloskamers gereden. Een rit door het ziekenhuis, met een lift, in een bed terwijl je weeën hebt is een onwerkelijke reis. Dan is het fijn om weer in een kamer te komen en iedereen zich weer kan focussen op de weeën. Lizzy probeert nog een minuut of tien op eigen kracht de baby ter wereld te brengen, maar de weeën worden zwakker. Dit is het moment dat de kinderarts, de gynaecoloog, een verpleegkundige en een kraamverzorgster van het ziekenhuis worden ingevlogen. Ineens is het stampvol in de kleine kamer en Marloes, Fleur en ik doen noodgedwongen een stapje achteruit. Een infuus met vocht wordt aangelegd. Om 10.31 wordt, met de vacuümpomp, een mooi jongetje geboren, die de stoere naam Mats krijgt!
De ontlading is groot bij Lizzy, de ontroering en liefde in de ogen van Koen zo mooi. Mats mag bij Lizzy blijven liggen omdat hij erg last heeft van die bult op zijn hoofd. Bij zijn moeder is hij heerlijk rustig. Op een bepaald moment pakt hij haar kin en ‘kijkt’ hij zo indringend, alsof hij weet: Jij bent mijn mama. Ik krijg op dat moment van de jonge ouders ander geweldig en zó bijzonder nieuws: Goede vrienden van hen waren een paar weken voor Lizzy uitgerekend en reeds overtijd en uitgerekend vandaag, om 00.01 (!!!) is hun eerste kindje geboren. Hoe een intens dubbel geluk is het om letterlijk mee te voelen met vrienden omdat je tegelijk bevallen bent? Mats had immers nog zeker twee weken te gaan. Mats is een jongetje met een bijzonder gevoel van timing gebleken! Haast hebben om samen met het kindje van vrienden geboren te worden en krap nadat zijn ouders een geboortefotograaf hebben kunnen vinden. En dat terwijl het allemaal zo anders had kunnen gaan. Ik ben zo benieuwd of dit in zijn verdere leven nog een rol gaat spelen!
Als Lizzy haar moeder belt schiet ze vol: De ontlading van de eerst snelle en daarna heftige bevalling en het geweldige nieuws dat je moeder oma is geworden komt boven. Koen belt inmiddels familie en vrienden af met het geweldige nieuws. Mats blijkt al een gevoelig jongetje: hij ligt heerlijk rustig bij Lizzy, maar elk moment dat Koen iemand aan de telefoon te spreken krijgt, hoe zacht hij ook praat, zet Mats het op een huilen.
Mats krijgt zijn eerste onderzoekjes en vitamine K. Als ik me omdraai, vang ik net het emotionele moment waarop Koen Lizzy een innige omhelzing geeft. Het is het eerste moment dat ze weer even alleen tijd voor elkaar hebben, een ontlading, een wederzijds ‘ik ben zo trots op jou’.
Koen heeft zijn ouders en Lizzy haar moeder gevraagd of ze willen komen; ze moeten alleen wel helemaal uit Zeeland komen. Het is 13.30 als ik besluit om even boodschappen te gaan doen en later terug te komen om de binnenkomst van de grootouders te fotograferen. Het duurt immers nog best lang voordat zij er zijn, het personeel is te druk bezig zodat ik bepaalde onderzoekjes niet kan fotograferen en ik voel dat Lizzy en Koen best wel even tijd en ruimte voor zichzelf nodig kunnen hebben.
Als ik weer terug kom staan de kersverse ouders net op het punt om naar een andere kamer overgeplaatst te worden. Ik krijg de dankbare taak om hun kleine wondertje te mogen verrijden. Daar eenmaal aangekomen en geïnstalleerd komen na een kwartier de trotse grootouders en tante van Mats binnenlopen (op verzoek van de ouders worden deze foto’s niet openbaar gepubliceerd). De baby wordt bewonderd en de ouders worden warm omhelst. Het is een ontroerend moment waarop Lizzy haar jongere zus en haar moeder een knuffel geeft. Moeder en dochter: twee generaties moeders die elkaar niets hoeven uit te leggen hoe het voelt om dit mee te maken.
Al snel komt een verpleegster binnenlopen: Mats krijgt nog wat onderzoekjes dus iedereen moet weer even de deur uit. Mats vindt het allemaal maar niks, maar hij blijkt het zo fijn te vinden als een warme hand zachtjes op zijn hoofd gelegd wordt. Ook Lizzy krijgt wat testjes en ze blijkt goed te herstellen. Mats mag weer proberen bij haar te drinken en dat vergt nog wat oefening, AUW! Er wordt weer ruimte gemaakt voor de grootouders, dus ik besluit om naar huis te gaan.
Dank jullie wel, Koen en Lizzy, dat ik jullie krachtige en liefdevolle geboorteverhaal voor jullie mocht vasteggen. Het was zo’n geweldig proces om bij te mogen zijn. Heel veel geluk met jullie mooie zoon Mats. <3
En dank aan Marloes en Fleur van Verloskundig Centrum in Breda en aan de medische staf van het Amphia Langendijk ziekenhuis, dat ik me vrij in jullie schaduw mocht begeven.
Noot: Er worden door mij geen zorgverleners herkenbaar in beeld gebracht, tenzij zij hier uitdrukkelijk toestemming voor hebben gegeven.