Ik krijg van Pauline van Pauline van Berkel geboortefotografie de vraag of ik interesse heb om backup te staan voor haar vakantieperiode. Haar nieuwe klant is 17 augustus uitgerekend en 19 augustus zou Pauline terugkomen van vakantie. De volle twee weken daarvoor, dus vanaf het begin van de stand-by periode, heeft ze voor haar gezin vrij gehouden om echt weg te gaan. Omdat we tegen die tijd onze eigen vakantie al gehad hebben en de agenda verder vrij leeg is, ben ik gelijk enthousiast. Helemaal prima, omdat 19 augustus gelijk de laatste vakantiedag is, dus zou de drukte van het nieuwe schooljaar bij mij alleen maar om de kinderen draaien. Daarna mag Pauline de taak weer overnemen. Het gaat om Britt en Dieter; een stel uit het Belgische Niel, onder de rook van Antwerpen. Ze willen heel graag beide fotografen ontmoeten voor de bevalling, de kans is immers 50/50 dat een van ons tweeën erbij zal zijn. Ik sta op wacht voor een bevalling waarvan het oudere broertje binnen een uur geboren is, dus wil ik graag de rust en ruimte van de kennismaking nemen als dit kindje geboren is. Uiteindelijk spreken we af om 18 mei kennis te gaan maken.
Pauline en ik komen aan in Niel, net op het moment dat Britt en haar dochter thuiskomen. We rollen met zijn allen naar binnen. Terwijl wij op de bank gaan zitten heerst er even een lekkere drukte. Britt en haar dochter van 7 komen net terug van ballet, haar zoon van 5 is paardrijden en Dieter is ‘patatjes’ halen. Britt neemt even de tijd om uit te puffen en dat geeft ons de tijd om het gezin te leren kennen. De zwangerschap vindt Britt vrij pittig en ze ziet op tegen de bevalling. Bij haar zoon is dit vrij heftig verlopen en verschillende risico’s blijven toch door haar hoofd spoken. Ook werkt ze in het onderwijs en dat is een mooie, maar drukke baan. Ze gaat haar kindje, een zoon, dan ook in het Sint Augustinus Gasthuis in Wilrijk krijgen, zo is de planning. Als Dieter thuiskomt met het eten gaan we met ons vijven aan de eettafel zitten. Terwijl de familie eet, bespreken we op ons gemak door hoe het standby staan, de communicatie bij het inzetten van de bevalling en alles wat erop volgt, in zijn werk gaat. Ik heb een fijn gevoel bij het gesprek en ergens al het voorgevoel dat deze geboorte wel eens door mij gefotografeerd gaat worden. Vooral omdat het al langer rommelt in Britt haar buik. Nadien, als we weer in de auto richting Nederland rijden, heb ik een leuk gesprek met Pauline over onder meer geboortefotografie. Het is zo fijn als je, bijvoorbeeld na een kennismakingsgesprek (en zeker een waar je samen bent geweest) even kunt napraten. Het blijft altijd waardevol om nieuwe klanten te leren kennen.
In de weken daarna wordt een appgroep aangemaakt waar zowel Pauline als ik als Britt en Dieter inzitten, zodat we elkaar snel en duidelijk op de hoogte kunnen houden van alle ontwikkelingen. Op dat moment zit Britt nog maar een maandje voor de zomervakantie, waarna ze eindelijk haar eigen tempo kan aanhouden. Het blijft een hele tijd rustig, tot we 28 juni een appje krijgen dat Britt met bloedverlies naar het ziekenhuis is. Ik wens ze sterkte, en ik geef al aan dat, als het doorzet, de bevalling door Pauline zal worden gefotografeerd. Dit kleintje zit echter pas 33 weekjes in zijn moeders buik, dus dit vooruitzicht is allesbehalve wat ik zou wensen. Gelukkig zijn Britt én de baby helemaal in orde en mogen ze weer naar huis. Gelukkig, maar wat een spanning. Dieter en Britt gaan er, na alle drukte, nog even tussenuit met hun tweetjes, voordat de baby er is.
Half juli, een maand voor haar uitgerekende datum, hebben we weer even contact Britt geeft aan dat de aanhoudende warmte erg zwaar op haar weegt, maar dat de baby rustig op zijn plekje zit. 30 juli mag ze weer op controle om te kijken of ze al ontsluiting heeft. We verwonderen ons erover dat we er zo van overtuigd leken dat de baby eerder zou komen, maar dat hij uiteindelijk toch prima zit. En dat alle opties van wie de geboorte gaat fotograferen dus nog open liggen. De zwangerschap weegt zo zwaar op Britt, dat ze na de controle met de gynaecoloog hebben afgesproken dat ze de week daarna wordt gestript. De arts heeft veel vertrouwen in deze ingreep en Britt hoopt dat het eindelijk de bevalling op gang zal helpen. Ze wil dit geboorteproces zo graag zonder epiduraal bevallen, anders dan de vorige twee keren, dus is het heel belangrijk voor haar dat ze niet ingeleid hoeft te worden. Ook speelt in haar hoofd de angst op complicaties, bijvoorbeeld dat de placenta niet goed meer werkt en dat haar lichaam niet in staat zal zijn om zelfstandig sterke weeën te produceren. Gelukkig krijg je bij iedere bevalling een kans op een schone lei: een ander kindje, een andere zwangerschap en een andere bevalling. Vandaag gaat ook officieel mijn stand-by periode in; Pauline gaat met vakantie en ik bereid me voor op de komende weken. Dat betekent weer vergroeid zijn met mijn telefoon: slapen met de telefoon naast mijn bed, met het geluid aan. Batterijen van de camera opgeladen en geheugenkaarten leeg. Als Britt maandag 6 augustus naar de gynaecoloog is geweest vertelt ze ons dat ze al 2 centimeter ontsluiting heeft en dat ze gestript is, maar dat de baby nog niet volledig is ingedaald. Als ze donderdag nog niet is bevallen, mag ze die avond naar het ziekenhuis om in te leiden door middel van het inbrengen van capsules. Deze bevatten hormonen die de baarmoedermond verweken en die weeënactiviteit kunnen opwekken. Dit betekent dat ze in ieder geval voor het einde van de week haar kindje in haar armen heeft! Dat betekent ook dat ik zeker dit kindje geboren ga zien worden en de eer heb om dit te mogen fotograferen. Omdat het strippen niet tot de beoogde ingezette bevalling heeft geleid, mag ze donderdag naar het ziekenhuis. Dinsdag had het heftig geonweerd, zowel hier in Oosterhout als in Niel. Britt geeft aan dat haar lichaam hier heftig op reageerde; heel bijzonder! Het maakt dat alle warmte van de afgelopen tijd even weggespoeld is, en dat is voor Britt natuurlijk erg aangenaam. Ook is ze haar slijmprop verloren, dus er is iets aan de gang gezet.
Donderdagavond is het zover: Britt en Dieter begeven zich naar het Sint Augustinus-ziekenhuis in Wilrijk. Om 20.17 krijg ik het appje dat ze zijn aangekomen. De dokter kan dan ieder moment komen wanneer Britt de tabletten ingebracht krijgt en hoeveel. Als alles nog hulp nodig heeft zullen vrijdagochtend de vliezen gebroken gaan worden. Ik krijg al de instructies waar ze ligt, op kamer 6. Op dat moment bekruipt de gezonde spanning mij weer. Ik ga weer een wondertje van dichtbij meemaken. Pauline wenst ons succes en het stokje is nu officieel aan mij overgedragen. Om 21.10 krijg ik een appje van Britt dat ze 3 centimeter ontsluiting heeft, dat de baarmoederhals nog niet helemaal verstreken is en dat de baby nog vrij hoog ligt. Om 23.00 uur en om 04.00 staat gepland dat ze een tablet toegediend krijgt. Ik ga op tijd naar bed, maar lig met een half oog en oor op de telefoon te letten. Om 00.13 krijg ik het bericht dat de weeën goed op gang zijn gekomen na het inbrengen van het eerste tablet. Ze stuurt een foto waarop al flinke weeën te zien zijn. Ik wens ze succes en doezel weer weg. Om 03.00 krijg ik een bericht van Dieter; Ze weeën komen al regelmatig en om de 2 minuten. Een tweede tablet is niet meer nodig en de baarmoederhals is inmiddels ingekort. Op mijn vraag of hij al weet hoe snel de ontsluiting gaat blijft het even stil. Na vijf minuten echter komt het ‘verlossende’ woord, dat de vliezen zijn gebroken. Omdat het nu snel zal gaan vlieg ik uit bed, schiet ik in mijn kleren en sluip naar beneden om iemand verder wakker te maken. Ik zal waarschijnlijk een halfuurtje doen over de rit, als het niet tegenzit. Wat is ’s nachts rijden dan altijd heerlijk! Op dit uur van de dag in de auto zitten maakt dat ik heerlijk mijn hoofd leeg kan maken en me mentaal kan voorbereiden op wat komen gaat.
Vrij vlot rij ik door naar België. Ik kom bij het ziekenhuis aan, maar moet voor de nachtingang bij de spoedeisende hulp zijn. Dit blijkt nog een heel blok om rijden, langs verschillende poorten. Als ik eindelijk de juiste ingang heb gevonden spoed ik me naar binnen. Ik meld me bij de beveiliging en word vriendelijk in de juiste richting gewezen. Uiteindelijk kom ik om 04.00 uur aan in de wachtkamer van de afdeling Materniteit. Ik schiet een verpleegkundige aan om me te melden en vraag of ik door kan lopen, omdat de deur van de kamer gesloten is. De anesthesist blijkt echter bezig om een ruggenprik te zetten, maar daar kan deze elk moment klaar mee zijn. Ik moet nog even geduld hebben. Ongeduldig neem ik weer plaats op een stoeltje in de wachtkamer. Terwijl ik alle namen van pas- en minder pasgeboren kindjes op de geboortekaartjes op het prikbord naloop, begin ik te schuifelen. Ik heb me zó gehaast om op tijd te komen, want het ging zo snel. Nu ben ik er en zit ik hier op de gang, slechts een deur verwijderd van waar ik moet zijn. Maar ik kan geen foto’s maken. Zouden ze wel weten hoe belangrijk het is wat ik kom doen? Ik neem daarom nog maar wat foto’s van het interieur van de wachtkamer. Eindelijk… Om 04.25 mag ik naar binnen. Ik krijg gelijk de mededeling dat alles heel snel gaat en Britt al persweeën heeft! Veel tijd om rouwig te zijn om de verloren tijd heb ik niet; ik moet als een malle mijn instellingen juist krijgen. Ik herken dat Britt in de laatste fase van de bevalling zit: de weeën zijn superheftig en de wanhoop groot. De ruggenprik heeft niet eens de kans gehad om zijn werk te doen, zo snel gaat het. Dieter staat er ogenschijnlijk kalm bij, maar dit geboorteproces was ongelofelijk spannend en heftig. Hij houdt Britt haar hand vast en moedigt haar aan. Ik ben zo blij dat ik deze laatste momenten van dit gezamenlijke proces naar de komst van hun eerste baby nog heb kunnen vastleggen. Britt geeft haar alles en om 04.45 komt hun prachtige zoon ter wereld: Cem!
Wat een krachtig moment is het als Britt een kreet van ontlading uit! Dieter is omgeven met een aura van trots en verwondering. Die eerste kus, dat eerste moment als ouders realiseren hoe hun leven veranderd is, verrijkt is: kippenvel! Ook Cem laat ongeremd van zich horen en Britt doet wat haar moederinstinct al jaren heeft gedaan; met een zachte stem sust ze het kleine wondertje tegen haar warme borst. Ik vind het prachtig hoe verliefd Britt is: op haar zoon, op haar man, op haar familie. Dieter wijkt niet van Britt haar zijde en samen genieten ze, beide stralend, van deze momenten waarin de tijd stil lijkt te staan.
Er staat echter nog genoeg op de planning: als eerste mag Dieter de navelstreng doorknippen. Cem krijgt zijn eerste controles door de verloskundige; hij wordt gewogen, gemeten en hij krijgt vitamine K toegediend. Gelukkig mag Cem, die toch liever bij mama was gebleven, binnen vijf minuutjes weer terug naar zijn moeders armen.
Het is 05.00 en het medisch personeel is even weg. Er heerst rust, de storm is gaan liggen. We praten wat na over de bevalling, over hoe het gelopen is. Over hoe ze het jammer vinden dat het zo snel is gegaan, voor mij, als hun geboortefotograaf. Dat ze namelijk wel heel mooie momenten hebben gehad samen, waarin ze heel hecht als een twee-eenheid hebben samengewerkt om de heftige weeënstorm door te komen. Een heel mooie herinnering voor hen, helaas niet vastgelegd door mij. Ik ben alleen al zo ongelofelijk blij dat ik er wel alles aan gedaan heb om erbij te zijn en dat ik de daadwerkelijke geboorte heb mogen meemaken.
Dieter bewondert zijn familie, zíjn zoon! Hij belt zijn moeder om haar het geweldige nieuws te vertellen. Het is duidelijk dat ze hier op dit tijdstip niet op is voorbereid en de slaap overheerst nog. Als Dieter een paar keer tevergeefs heeft geprobeerd om uit te spellen hoe hun zoon heet, tot ons aller hilariteit, laat hij het er maar bij. Cem krijgt nu ook zijn eerste flesje en hij blijkt een reuzenhonger te hebben. Ook de ouders van Britt worden gebeld en glunderend wordt kleine Cem aan hen voorgesteld. Ze gaan gelijk de grote zus en broer uit bed halen en zo snel mogelijk komen ze naar het ziekenhuis.
Het is 06.00 als Dieter zich in een zetel nestelt om huid-op-huid met zijn zoon te gaan zitten. Terwijl de kraamverzorgster kleine Cem overhandigt aan zijn vader, zie ik op de achtergrond een stralend trotse Britt. Cem ligt prinsheerlijk rustig tegen zijn vaders borst. Zijn zintuigen worden helemaal geprikkeld en hij begint om zich heen te voelen. Hij klampt zijn handje vast aan het eerste dat houvast biedt: Dieters borsthaar. Het is stil in de kamer en ik loop stilletjes rond om alle dierbare details van dit eerste een-op-eencontact vast te leggen.
Britt wordt intussen voorbereid op een ritje naar een andere kamer. Haar infuus wordt afgedaan en een schoon bed wordt ingereden. Vlot wipt Britt over naar het andere bed. Nog een keer kijkt ze terug naar de plek waar ze haar kleinste jongen op de wereld heeft gezet, naar de sporen die de bevalling heeft achtergelaten. Dan krijgt ze Cem weer terug van Dieter. Tassen worden opgeladen en Dieter rijdt zijn gezin de kamer uit. Het is een bijzondere rit; door een stil ziekenhuis, midden in de nacht, maar met zoveel mooie energie die tussen deze drie mensen hangt.
Dan komen ze bij de kraamafdeling. Zodra we door de klapdeuren rijden zie ik twee gezichtjes; beide gloeiend van de slaap, maar ook van de spanning. Ze zien mama en de baby!! Het is de moeder van Britt met de grote broer en zus van Cem. De gezichten van de kinderen lichten op, ogen stralen! Heerlijk vind ik het om deze koppies te mogen vastleggen! Deze pure momenten, zo ongedwongen. De kinderen en oma lopen om het bed om de baby te kunnen zien en Britt vertelt hen dat hij Cem heet. Zo’n mooie familie en zoveel warmte; ik raak erdoor ontroerd.
Het bed rijdt weer door en broerlief raakt terloops zijn kleine broertje aan: zo bijzonder, zo’n baby!
Als het bed geïnstalleerd is op de nieuwe kamer en alles rustig is, kan de grote zus eindelijk met mama knuffelen. De kinderen krijgen cadeautjes voor Cem om uit te pakken en natuurlijk vinden ze de babyspeeltjes ook leuk! De ouders van Britt kunnen nu ook de tijd nemen om hun dochter en schoonzoon warm te feliciteren en Cem te bewonderen. Foto’s worden gemaakt, handjes en teentjes worden aangeraakt en gekriebeld, gekke bekkies van de baby worden nagedaan, er wordt gesnuffeld aan de zoete geur van pasgeboren baby en veel kusjes en neusjes worden uitgewisseld. Ik vind het prachtig hoe kinderen van nature al oxytocine gaan uitwisselen met hun nieuwe broertje, om zo de band al vanaf de basis sterk te maken.
Het wordt tijd om Cem aan te kleden en de koffer met zijn eerste kleertjes wordt op bed uitgelegd. Een pakje wordt gekozen en Dieter krijgt de eer om dit aan te trekken. Op ditzelfde moment zet Cem het op een schreeuwen! Als je als nieuwbakken papa al zo voorzichtig bent met die kleine armpjes en beentjes, dan is een huilend kindje nog even next level. Vertwijfeld laat hij de rest van de outfit over aan oma, die natuurlijk heel graag de taak overneemt. Cem kalmeert weer en inmiddels zit Cem zijn zusje al klaar op een stoel, ingepakt in een voedingskussen, om hem te mogen vasthouden. Heerlijk rustig laat Cem zich bij haar in haar armen leggen en het levert een prachtig tafereeltje op: een trotse zus die haar kleine broertje liefdevol omarmt. Grote broer zit intussen lekker bij mama op bed en hij wordt stil. Het is 07.00 en de gebroken nacht begint er in te hakken. Totdat ook hij zijn kleine broertje in zijn armen krijgt en zijn gezicht licht op als een ster in de nacht. Met een lach van oor tot oor kijkt hij trots in de camera’s. Zo lief hoe hij zijn neusje platdrukt op het hoofdje van Cem om goed te kunnen ruiken. Cem gaat nog even rond naar oma en dan is het tijd om weg te gaan. De kindjes nemen afscheid van mama en Dieter en de stilte valt. Ik voel dat het nu ook mijn tijd is om te gaan. Cem wordt in zijn wiegje gelegd en met een laatste foto hiervan sluit ik af.
Als ik, nog net voor de ochtendspits, met de opkomende zon naar huis rij voel ik me dankbaar en helemaal opgeladen. Een fantastische ervaring om mee naar huis te nemen en de dag mee te beginnen.
Lieve Dieter en Britt, dank jullie wel dat ik jullie geboorteverhaal in beeld mocht brengen en dat ik het mag navertellen in dit blog. Ik wens jullie alle geluk van de wereld met jullie prachtige gezin!
Comments