Begin juli krijg ik een mailtje van Ilse; ze is 8 november uitgerekend en heeft interesse om de bevalling te laten fotograferen. Haar man was eerst nog sceptisch, maar inmiddels staan ze beiden open voor een geboortefotograaf. 16 juli spreken we af in de avond (dat werkt voor mij altijd het beste; Mark is dan thuis voor de kinderen) bij hen thuis in een nieuwbouwwijk in Dongen.
De wijk waar ze wonen is inderdaad nog helemaal in aanbouw, maar in ieder geval oud genoeg om gevonden te worden door mijn navigatiesysteem. Ik word warm welkom geheten bij Ilse en haar man Frank, in hun sfeervolle huis. Hoewel het al avond is, is het nog heerlijk zonnig en warm buiten. We gaan dan ook in de tuin zitten, waar ze mij hun verhaal vertellen. Het is een verhaal van veel bloed, zweet en tranen. Dit kleine mensje in Ilse haar buik is een prachtige bloem die na dorre en moeilijke jaren tot bloei komt. Jaren waarin ze van hun eerste kindje vroegtijdig afscheid hebben moeten nemen, gevolgd door vijf jaar leven tussen hoop en vrees, in pogingen om weer in verwachting te raken. Hoewel alles tot nu toe goed gaat, ze zijn de kritieke 12 weken immers gepasseerd, blijft het lastig om de vreugde van deze zwangerschap volledig toe te laten. Geweldig dan, dat ze ervoor kiezen om het hele proces van hun geboorte door mij te laten vastleggen, evenals de zwangerschap en het eerste jaar door een andere fotografe. We bespreken hoe ze de bevalling voor zich zien, wat betreft de aanwezigheid van familieleden. Dan vertellen ze van een andere donkere wolk die hen boven het hoofd hangt: de vader van Frank is ernstig ziek. Zo ziek, dat ze niet weten of hij wel in staat zal zijn om naar het ziekenhuis te komen als de baby eenmaal geboren is. Ondanks alles wat dit stel meemaakt en heeft gemaakt, ben ik getroffen door hun optimisme en humor, een levensvreugde die zich er niet onder laat krijgen. Ik ben dan ook dankbaar dat ze mij uiteindelijk kiezen de geboorte van hun kindje te laten vastleggen.
We gaan een heerlijke zomer in. Ilse en ik overleggen nog via WhatsApp wat de beste manier is om een foto te maken voor op het geboortekaartje. Ze dachten aan een mooi gehaakt leeuwenpakje, omdat dit mooi bij de baby’s junglekamer gaat passen. Ik geef echter aan dat ik beter mooie detailfoto’s kan maken, als we daar überhaupt aan toe komen. Hoe een bevalling loopt weet je nooit vooraf, dus kunnen we maar beter ervan uitgaan dat zij en de baby, waarvan tot op dat moment nog niet bekend is welk geslacht het heeft, na de bevalling alle rust nodig hebben die ze kunnen krijgen. Eind augustus krijg ik echter schokkend nieuws: de vader van Frank is dat weekend overleden. Vlak daarvoor hebben ze hem echter nog iets kunnen vertellen. Dan stuurt Ilse me een heerlijk filmpje: boven de eettafel hangen ballonnen, blauwe en roze. Daaronder hangt een grote zwarte ballon. Ilse zit op tafel en zij en Frank tellen af. 3, 2, 1 en..! Ze prikken de zwarte ballon door en een regen aan blauwe confetti springt te voorschijn! Ze krijgen een jongetje! Iedereen juicht en klapt. Frank zijn vader zal zijn kleinkind nooit kunnen vasthouden, maar in deze mijlpaal heeft hij nog kunnen delen. Zo bijzonder, en het tekent Frank en Ilse: na het droeve bericht dat zijn vader is overleden zie ik een filmpje met geluk en lachende gezichten. Liefde is waar alles om draait. Ik ben er stil van…
Begin oktober hebben we weer contact. Frank staat op het punt om zijn baan op te zeggen en hij heeft al gesolliciteerd op een andere baan. Even onzekerheid, maar ook is hij vanaf 1 november vrij. Tijd waarin hij Ilse bij kan staan in die zware laatste weken en tijd waarin hij volop mee kan genieten van zijn kleine jongen. Een kindje waarmee het allemaal goed gaat in de buik. Hij ligt al twee controles met zijn hoofdje naar beneden en in het bekken ingedaald. Maar hij is nog erg beweeglijk!
Eind oktober gaat officieel mijn stand-by periode in. We bespreken nog even wanneer en hoe ze het beste kunnen reageren, mocht de bevalling op gang komen. Ilse is steeds immobieler en het weegt zwaar, dus ze neemt heerlijk welverdiend de tijd op bed, met een Netflixje erbij. De baby daalt op een gegeven moment in, dus het geeft Ilse meer lucht en ruimte om te eten. De bevalling komt weer een stapje dichterbij!
Zaterdag 10 november krijg ik een update van Ilse. De hele nacht heeft ze al menstruatie-achtige krampen gehad en is ze slijm met wat oud bloed verloren. Dit zijn voorweeën en ze is haar slijmprop verloren! Mijn babyradar gaat aan en ik hou elk moment rekening met het ‘verlossende’ telefoontje, dat de weeën regelmatig zijn en de bevalling doorzet. Vervolgens hoor ik echter niets meer. Tot twee dagen later. Ilse appt op 12 november in de ochtend dat de situatie van eerst nu al drie nachten door is gegaan en ze niet meer heeft geslapen. De voorweeën doen hun werk, maar nemen alle tijd. Als het die dag rustig blijft, zal ze die avond naar het ETZ Elisabeth ziekenhuis in Tilburg gaan en daar met pijnstilling en een slaapmiddel gaan overnachten. Hoewel de daadwerkelijke geboorte zich nog niet aandient, heeft ze blijkbaar al wel een verstreken baarmoedermond en 1 tot 2 centimeter ontsluiting. Het wordt een bijzondere avond voor mij. Mijn oudste durft eindelijk Sint Maarten te vieren. Hoewel ik uiteraard wist dat er bij Ilse van alles aan het werk was, heb ik toch een pompoenlampion gemaakt. Mijn doel is om erbij te zijn, want hij heeft er zoveel zin in. Ook heb ik aangegeven dat ik soep wil maken, om de kinderlijfjes te verwarmen na de lampionnenoptocht. De soep is klaar, de lampion doet het. Ik heb alleen met Mark proberen af te spreken dat hij uiterlijk 17.30 thuis is, zodat hij thuis kan blijven met de jongste. Om de oudste helemaal zijn moment te geven in de optocht. Om 17.30 krijg ik het echter bericht van Ilse en Frank dat ze al onderweg naar het ziekenhuis zijn. Haar ontsluiting is gedurende de dag niet verder gevorderd dan 2 centimeter en de pijn en vermoeidheid eisen zijn tol. In het ziekenhuis wil de verloskundige haar vliezen breken; misschien komt er dan vaart in het proces. Even slaat een lichte paniek me om het hart: Ik moet twee kinderen en een grote pan soep meenemen naar school, en misschien gaat de bevalling wel ineens heel hard. Maar ik vertrouw erop dat ik best 1,5 uur op school kan zijn, aangezien Ilse over de eerste 2 centimeter al zeker drie dagen heeft gedaan. Als ik gehaast op school kom is de optocht al begonnen, maar gelukkig komt Mark net aanrijden om de jongste op te vangen. Ik schakel even op standje loslaten en geniet ervan hoe mijn kind geniet. Tussendoor gluur ik regelmatig op mijn telefoon, maar het blijft even rustig.
Als ik thuis ben en de kinderen op bed, krijg ik rond 20.00 uur een berichtje van Frank via Ilse: ze heeft een ruggenprik gekregen en haar vliezen zijn gebroken. Haar ontsluiting is inmiddels 4 centimeter. Dat is toch 2 centimeter in twee uur, geweldig! Ik weet nu dat het ineens snel kan gaan. De verloskundige geeft aan dat ze de ontsluiting om de twee uur willen controleren, maar ik word daar onrustig van. Ze heeft nu immers 1 centimeter ontsluiting per uur en ik wil met ongeveer 5 centimeter aankomen. De reis duurt ook een halfuur, dus dat is allemaal verloren tijd. We bespreken waar ik het ziekenhuis in moet gaan. Ilse appt dat ze heeft overgegeven, omdat de ruggenprik op een bepaalde plek geen pijnstilling bood, waar ze achter kwam toen het bed omhoog werd gezet. Daarna is de dosis verhoogd en gaat ze weer fluitend door! Ilse appt dat ze stiekem hoopt dat hun zoontje pas de volgende dag geboren wordt. Dan zijn zij en Frank namelijk 12,5 jaar samen en 2,5 jaar getrouwd. Wat een bijzonder moment om dan je kindje te verwelkomen! Rond 21.15 krijg ik een berichtje dat ze nog altijd op 4 centimeter ontsluiting zit en ze daarom de dosis weeënopwekkers opschroeven. Na twee uur zou ze weer gecontroleerd worden. Ik ga naar bed, maar slaap maar heel licht. Als mijn biologische klok aangeeft dat we twee uur verder zijn, zit ik weer rechtop in mijn bed om te appen wat de ontwikkelingen zijn. Gelijk daarna word ik gebeld door Ilse. Ze vertelt dat ze inmiddels 9 á 10 centimeter ontsluiting heeft! Ik ben gelijk klaarwakker en mijn hart slaat een tel over: WAAATTT?? Dit ga ik nooit meer halen!! Ilse lacht een beetje, vrij ontspannen voor iemand met tien centimeter ontsluiting. Daardoor kalmeer ik wat. Ze vertelt dat de epiduraal net is uitgezet, maar ze niet mag persen totdat ze alle gevoel terugheeft. Omdat dat wel twee uur kan duren, hoef ik me niet uit de naad te haasten. Vervolgens haast ik me naar Tilburg.
Om 00.00 precies ben ik binnen in het ziekenhuis in Tilburg. Als ik binnenkom in de kamer van Ilse en Frank proef ik de sfeer: gelaten. Er ligt een half afgeknabbeld beschuitje met kaas, waarvan de andere helft vlak na consumptie weer naar boven was gekomen. De kaas ligt, door de warmte van de omgeving helemaal slap om het beschuit, dus het ligt er al even. Ilse heeft al lang niets meer gegeten en fatsoenlijk geslapen, dus ze zit er wel doorheen. Desondanks is ze positief. Ik heb zoveel respect voor haar; dagenlang van slaap verstoken en best hevige pijnen en ze is toch in staat om te relativeren en te lachen (en dus te ontspannen). Omdat alles rustig is, begin ik ook rustig de omgeving af te scannen met mijn camera. Frank doet wat hij de hele avond al heeft gedaan: beetje lezen, beetje eten, beetje sudoku’en. Om 00.30 komt de verloskundige weer binnen. Ze voelt hoe de ontsluiting ervoor staat en zet het echo-apparaat aan. We krijgen een laatste blik op het kleine jongetje in Ilse’s buik, slechts uren voordat hij de overgang naar de buitenwereld maakt. Ilse krijgt paracetamol, om de scherpe kantjes van de weeën die gaan komen eraf te halen en Frank duikt de vluchttas in, op zoek naar wat ze nu in gedachten hadden als eerste pakje voor de baby. Het is 01.15 als Frank besluit om weer even te gaan liggen en Ilse ook probeert om wat te slapen. Om 01.30 is het even stil. Tot een kwartier later de verpleegkundige binnenkomt om Ilse te temperaturen. De weeën zijn blijkbaar niet heftig genoeg, en de weeënopwekkers worden opgeschroefd.
We praten wat, best onderhoudend eigenlijk. Frank en Ilse vertellen me over hoe de afgelopen periode voor hen is geweest. We lachen, zijn serieus. Het voelt zo intiem voor mij, bij deze geboorte te mogen zijn en in vertrouwen te worden genomen, en dat in deze stille uurtjes. Af en toe komen de verloskundige, de kraamverzorgster en de co-assistent binnen om te controleren hoe het gaat. De weeën worden langzaamaan heftiger voor Ilse. Frank voelt ook aan dat het hier en nu gaat gebeuren; hij wijkt inmiddels ook amper meer van Ilse haar zijde. De verloskundige verschoont Ilse, waarop het groene meconium duidelijk aftekent. Ilse mag gaan persen, omdat ze die drang begint te voelen. Om te kijken of alles goed gaat met de baby, wil de verloskundige de baby’s bloedsuikerspiegel meten. Ze voert een kleine punctie uit op de hoofdhuid van de baby. Het is wat aan de hoge kant, maar voor nu niet alarmerend. Dit kindje moet wel nu geboren worden. Ilse krijgt het steeds zwaarder. Het doet erg pijn en nogmaals moet ze overgeven (een van de zwaarste momenten van de bevalling voor Frank 😉 ). Ze doet zo haar best met persen, maar er wordt besloten om de gynaecoloog erbij te halen: de vacuümpomp wordt ingezet. Twee keer floept deze los, maar wel is de baby genoeg geholpen om zelf, in twee persweeën, naar buiten te komen. Om 05.19 zie ik het prachtige proces voor me, van een klein, opgefrommeld hoofdje dat zich centimeter voor centimeter naar deze wereld beweegt. Wát een geweldig krachtige wezens zijn vrouwen toch: wij brengen gewoon andere mensen voort! Zo lang als de aanloop ook heeft geduurd, dit alles verdwijnt naar de achtergrond in een bubbel van geluk, als dit kleine regenboogkindje ter wereld komt. Precies op de dag dat zijn ouders 12,5 jaar samen zijn en ze 2,5 jaar getrouwd zijn! Zijn naam is Luuk.
Ilse straalt, Frank straalt! Heerlijk om te zien hoe ze elkaars blik opzoeken en hun zoon bestuderen, die luid en duidelijk van zich laat horen. Het jongetje blijkt een mooie bos donker haar te hebben en eenzelfde bijzondere oorlelletje als zijn vader. Als de navelstreng is uitgeklopt na drie minuten knipt Frank hem door. Luuk is al snel vrij wakker. Met grote ogen kijkt hij om zich heen en maakt hij contact met zijn vader. Ilse moet worden gehecht; een domper op het moment dat je zo aan rust toe bent. Luuk heeft nog kleine lanugohaartjes over zijn lijfje zitten. Dat zal er later weer af vallen, maar het is zo mooi om bij stil te staan hoe de natuur voor je kindje zorgt in je buik. Vooral als je het na de geboorte nog kunt zien.
Om 06.00 uur is het zover dat de kersverse grootouders en ooms en tantes worden ingelicht. We krijgen beschuit met muisjes en de eerste foto’s worden genomen. Als Luuk, anderhalf uur na zijn geboorte, zijn testjes, vitamine K en zijn eerste kleertjes heeft gehad, wordt hij bij Ilse aan de borst gelegd, om te proberen of hij wil drinken. Hoewel het nog aftasten is voor moeder en kind, is dit huid-op-huidcontact zo belangrijk voor het op gang brengen van de melkproductie.
Om 07.30 komen de trotse ouders van Ilse, en nieuwbakken opa en oma, met een grote mand vol kraamcadeautjes en ze glimlachen van oor tot oor, de kamer binnen. Een kwartier later komen Ilse’s broer met zijn vriendin binnen. Terwijl Luuk rustig aan de borst ligt bij zijn moeder, krijgt hij zijn eerste voetbal met bijhorend shirt van Benfica. Geweldig is het, hoe iedereen op dit tijdstip naar het ziekenhuis is gekomen om Luuk te komen bewonderen en Frank en Ilse te feliciteren. Luuk gaat van hand tot hand en iedereen geniet. Ik neem nog een paar foto’s van Luuk voor zijn geboortekaartje en besluit dat het tijd is (het is dan 08.00 uur) om naar huis te gaan. Ik moet die dag gewoon werken en kan het nog even rustig aan doen thuis als ik nu wegga. Met een onwerkelijk gevoel stap ik weer in de auto: een nacht overgeslagen en een gezin geboren zien worden. Fijn is het, dat het stil is als ik thuiskom en ik alles kan laten bezinken.
Frank en Ilse, wat was het een voorrecht om dit geboorteproces te mogen bijwonen en fotograferen en dat ik jullie verhaal mag vertellen in dit blog. Ik wens jullie alle geluk van de wereld met jullie prachtige zoon Luuk. En hartelijk dank voor het ETZ Elisabeth ziekenhuis en de medische staf, voor de fijne samenwerking.
* Noot: er worden geen zorgverleners herkenbaar in beeld gebracht, tenzij ze mij hier persoonlijk uitdrukkelijk toestemming voor gegeven hebben. *