En dan wordt Covid-19, in de volksmond ook wel Corona genoemd, een nieuw deel van ons leven en verandert alles... De steeds sneller draaiende dynamo, die onze levens vooruit jaagt op het werk, op school en de natuur uitholt, stopt met draaien; de oververhitte aarde komt tot stilstand. Deze tijd, waarin we collectief schommelen tussen angst en berusting, werkt als een soort sneeuwbol: de sneeuw, het stof, de ruis daalt neer en onthult als een vergrootglas (pijnlijke) plekken die door ons jachtige leven steeds gepasseerd worden. Ogen worden geopend voor wat ongezien niet gezond functioneert, maar, en dat is in mijn ogen de grootste omslag, we krijgen te zien wat écht belangrijk is in ons leven en in dat van mensen om ons heen. Hoewel ik gelukkig verder gezond ben gebleven, geldt dit voor mij net zo goed.
Per 1 maart ben ik begonnen met een nieuwe baan: administratief werk op een notariskantoor. Hoewel ik altijd enthousiast word als ik nieuwe dingen kan leren, voelt dit als een bittere pil. In 2019 had ik besloten te stoppen met geboortefotografie, mijn allergrootste passie, wegens het uitblijven van nieuwe klanten. Nu heb ik uitzicht op vast werk voor 24 uur met een vast salaris, zekerheid, maar de mogelijkheid om van hieruit ooit nog geboortes te gaan fotograferen heb ik moeten begraven. De flexibiliteit die nodig is om een betrouwbaar en beschikbaar geboortefotograaf te zijn ontbreekt. Maar dat is okee, want er moet geld binnenkomen. Dat 1 maart 2020 achteraf de meest kansloze datum is om met een nieuwe baan te beginnen, blijkt als ik 20 maart alweer vriendelijk word verzocht mijn boeltje te pakken, wegens verwachte krimp en onzekerheden over de toekomst. Geheel begrijpelijk, maar goed, daar zit je dan, thuis!
Een tijd volgt waarin ik samen met mijn kinderen in een coconnetje zit en met hen speel, thuiswerk maak, wc-rollengymnastiek doe, kansloze zoomsessies hou met 27 eersteklassers, zie hoe mijn oudste elke dag beter gaat lezen, buiten speelt en... waarin ik weer ga fotograferen. Waar mijn kinderen de afgelopen jaren niet zo duidelijk meer in mijn fotografisch vizier waren, worden zij nu mijn dankbaarste en liefste onderwerpen. Mijn fotografievuurtje wakkert weer aan en als langzaamaan de beperkingen vanuit de overheid worden versoepeld, komt er in mijn hoofd en agenda weer ruimte voor dat ondergeschoven kindje van mij: geboortefotografie. In overleg met Mark besluit ik in mei om mijzelf weer aan het grote publiek kenbaar te maken als geboortefotograaf. Een beslissing waar ik net zoveel energie van krijg alsof ik net zelf een kindje op de wereld heb gezet. Ik werk aan een nieuwe website, omdat de oude niet meer om aan te zien is, en besluit er vol voor te gaan.
Op 24 mei gooi ik op mijn Facebook en Instagram het hoge woord eruit: Ik ga weer geboortes fotograferen! Het levert een hoop lieve aanmoedigingen op van bekenden, maar ook een reactie van Ilse: "Helaas in onze regio niet toegestaan :'-(". Ze komt uit Oost-Brabant en ik vraag haar of ik haar een privé-bericht mag sturen. Ons gesprek opent mijn ogen voor de stille worsteling waar zij, en met haar een heel land vol zwangere vrouwen en mensen met andere zorgbehoeften, mee te kampen heeft.
Toen Corona levens ging eisen gingen in Nederland letterlijk en figuurlijk alle deuren dicht. Letterlijk, omdat heel veel bedrijven dicht gingen, mensen verzocht werd om hun huis niet uit te komen en thuis te werken. Maar figuurlijk tegelijk, omdat mensen met een hulp- of zorgvraag niet meer bij hun zorgverleners terecht konden voor onderzoek, therapie of behandeling. Terwijl deze behoefte onverminderd groot, of uiteindelijk zelfs nog veel groter werd.
In ons Messengergesprek neemt Ilse gelukkig de vrijheid om te vertellen hoe haar zwangerschap de afgelopen tijd voor haar is verlopen. Ze is 18 augustus uitgerekend en de versoepelingen hebben haar regio nog niet bereikt, vanwege het feit dat er nog te veel coronapatienten in het ziekenhuis liggen. Ik hoop met haar mee dat er snel versoepelingen komen en wens haar een goede verdere zwangerschap. Ergens zit het me toch niet helemaal lekker en even later stuur ik haar na dat ik me voor kan stellen hoe een bittere pil een zwangerschap in deze tijd moet zijn. Dit opent voor Ilse de gelegenheid om vrijuit te praten en krijg ik een verontrustend beeld van hoe zwangere vrouwen en hun partners deze lockdown meemaken.
Ze vertelt me hoe ze door hyperemesis gravidarium (HG) al de gehele zwangerschap ziek is. HG is een extreme misselijkheid die doorzet gedurende de zwangerschap, waar het bij de meeste vrouwen na 20 weken weer weg is, omdat het verantwoordelijke hCG-hormoon dan slechts in lage waardes in het lichaam aanwezig is. Hoe haar man bij de 13-weken echo voor het laatst aanwezig mocht zijn en ze sindsdien zelf naar controles moet. Niet de manier van 'samen zwanger zijn' die je je vooraf inbeeldt. Haar buik is vrij klein; een 'kerstdiner dat nog in de weg zit', zoals Ilse het zelf noemt. Als niemand ziet dat ze zwanger is, voelt dat ook niet goed. Door de angst en beperkingen is vrijuit baby-uitzet shoppen ook niet zoals het was: als zwangere heb je het nodig om aan je 'nest' te kunnen bouwen, om het gevoel te hebben dat je er klaar voor bent. Ze wil ongelofelijk graag een geboortefotograaf bij de bevalling hebben, maar dit is voor thuis- en zeker ziekenhuisbevallingen niet mogelijk. Door trauma uit haar verleden is hulpverlening en het gevoel van controle voor Ilse heel erg belangrijk, maar alles is momenteel buiten bereik voor haar. Zelfs is het perspectief nog, dat mocht haar man tijdens de bevalling het ziekenhuis uit gaan, dat hij niet meer naar binnen mag om zijn kind geboren te zien worden. Heel begrijpelijk is er veel frustratie en verdriet, waar ik alleen maar naar kan luisteren en mee kan leven.
In juli hebben we weer contact, als ze me vraagt naar de mogelijkheden voor een zwangerschapsreportage. Ondanks dat ze eerst, door haar kleine buik, geen waarde aan een zwangerschapsreportage hechtte, is het besef ingeslagen dat elke herinnering aan deze, hoe dan ook voor hen bijzondere, tijd gekoesterd moet worden. Omdat contactberoepen inmiddels weer zijn toegestaan (dit wordt mijn eerste fotoreportage in 2020), spreken we 12 juli af bij de Loonse en Drunense duinen. Ook laat hun ziekenhuis weer derde personen bij geboortes toe, dus we gaan de opties voor een geboortereportage doorspreken.
Als ik Ilse en haar man Mike daar tref, zie ik twee lieve, warme mensen met een heerlijke dosis humor, maar ook twee mensen die strijdlustig zijn en veel aan hun hoofd hebben. Tijdens het maken van de reportage hou ik het luchtig en focus ik vooral op hun connectie. En die is er, heel erg. Twee mensen die onvoorwaardelijk van elkaar houden, elkaar aanvullen en elkaars stabiele basis zijn. Ik vond het prachtig om vast te leggen en hen al wat te leren kennen.
Het is een prachtige avond en, ondanks dat er natuurlijk veel beperkingen zijn geweest door covid-19, kunnen we toch nog terecht op het terras van een nabij gelegen restaurant. Ilse vertelt me over verschillende muren waar ze in de zorg tegenaan loopt en hoe stressvol ze het vindt dat ze de bevalling die ze voor ogen heeft, niet kan plannen. Het nest waar je kindje in gaat landen moet immers veilig voelen, en zo voelt Ilse het zeker niet. Ilse haar moeder is bij twee van de drie zwangerschappen heel snel bevallen, en hoewel dit echt geen duidelijke indicator is voor Ilse, voelt zij ook ergens aan haar water dat het bij haar ook snel zal gaan.
Er is tijd te kort, maar op een gegeven moment stappen we op, omdat het voor hen nog een uur rijden naar huis terug is. Als ze in de week erna bevestigen dat ik de geboorte van hun kindje mag fotograferen, ben ik heel blij! Hoewel het nooit zeker is of ouders voor mij kiezen totdat ze bevestigen, toch brengt het eerste contact mij al dichter bij hen. Ik wil mij inleven en met hen meedenken; want ik word uiteindelijk toch uitgenodigd in hun 'birth space'. Dan word ik extra blij als zij ook voor mij kiezen!
Een week later lever ik de foto's voor hun zwangerschapsreportage af. De reactie van Ilse is even ontroerend als waardevol voor mij: Ze vindt de foto's heel mooi en sommige heel confronterend. Ze ziet haar strijd in haar eigen ogen in sommige foto's maar ook de steun die Mike haar biedt. Een groter compliment kan ik niet krijgen: dat ik herinneringen vastleg en niet slechts plaatjes.
In de loop van haar zwangerschap heb ik regelmatig contact met Ilse. Er is een hoop onrust gaande en nog altijd strijdt ze voor juiste en toereikende zorg. Ze wil gehoord worden en dat mag ze! Ik luister graag naar haar en bewonder haar immense kracht (en die van Mike, haar rots in de branding)! Ik ben blij dat ik, ondanks dat ik 'maar' de fotograaf ben, toch iets meer kan bieden.
Het belangrijkste is controle, over haar eigen lichaam. Of dat thuis is of in het ziekenhuis, is niet heel belangrijk meer, hoewel het eerste haar voorkeur had, maar juist het gevoel dat er op haar lichaam vertrouwd wordt zoals zij dat zelf doet. Geen onnodige ingrepen. Een visie waar ik helemaal achter sta, na mijn eigen geboorte-ervaringen!
Omdat ik een andere aanvraag heb gekregen voor een geboortereportage, waarbij de moeder twee dagen na Ilse uitgerekend is, neem ik contact op met Pauline van Berkel, of zij backup wil staan voor een van beide geboortes, mocht dit nodig blijken. Op 18 augustus, Ilse's uitgerekende datum, krijg ik echter een appje van haar dat ze de dag daarna zal worden ingeleid, omdat de placenta niet optimaal niet meer lijkt te werken. Ze heeft op dat moment al 3 centimeter ontsluiting! Omdat ik van de andere ouders nog geen kik heb gehoord, vertrouw ik erop dat ik zeker bij deze geboorte zal zijn.
Ilse en Mike mogen op 19 augustus om 07.00 uur bellen naar het ziekenhuis. Om 07.22 krijg ik een appje, dat ze op weg naar het ziekenhuis zijn. Ik geef aan graag rond 5 centimeter ontsluiting aan te willen komen. Het blijft spannend, omdat we in ons achterhoofd houden dat het wel eens snel zal kunnen gaan. Omdat er nog geen duidelijke weeën zijn, wil de verloskundige de vliezen breken om het proces op gang te brengen. Ik geef al aan dat het ineens heel snel kan gaan dan, dus dat ze me nauwlettend op de hoogte moeten houden! Om 08.44 krijg ik het berichtje dat de vliezen gebroken zijn. Ilse heeft nog slechts die ruime 2 centimeter ontsluiting, dus ze besluiten eerst in het restaurant te gaan ontbijten. Een halfuur later echter, krijg ik al een bericht dat die pijnlijker wordende weeën inderdaad als een moker inslaan! Dat ontbijtje is ook niet lekker gevallen!
Mijn oudste zoon is op dat moment uit logeren bij de ene opa en oma en mijn jongste mag naar de andere opa en oma. Ik zit op dat moment net op de fiets met de jongste om even nog een boodschapje te gaan doen, maar ik maak snel rechtsomkeert. Hoewel de bevalling in principe nog zes uur kan duren, neem ik geen risico en pak ik mijn biezen. Om 09.47 heeft Ilse dan al elke 3 minuten weeën. Zo heftig, dat ze amper ervan bij kan komen. Om 10.00 uur ga ik vanuit mijn schoonouders rijden naar het Sint Anna ziekenhuis in Geldrop. Het is een uur rijden en, hoewel ik niets anders kan doen dan zo veilig mogelijk doorrijden, het is wel wat spannend. Ook, omdat sinds kort slechts een maximumsnelheid van 100 kilometer per uur is ingesteld. Maar toch: tijdens elke rit richting een bevalling, lang of kort, is mijn hoofd leeg. Emoties of gedachten hebben geen zin, alleen maar berusting en scherp zijn op de weg. Stilte voor de storm. Terwijl ik rij krijg ik om 10.24 het appje dat Ilse 4 centimeter ontsluiting heeft en dat ze de weeënstorm niet meer trekt. Ze heeft om pijnstilling gevraagd en dat wordt een ruggenprik. Mike appt me dat ze 'even' in de ok zijn voor de epiduraal. Ik kom om 10.55 aan op de parkeerplaats en lees de appjes. Mijn hoofd is helemaal leeg en licht van het feit dat ik gewoon veilig en, nog veel belangrijker, op tijd ben aangekomen! Ik loop op mijn gemak naar binnen. Daar word me nog, bij de covid-controle bij de ingang, gevraagd of ik een van de coronagerelateerde klachten heb die op een immense banner staan afgebeeld. Uiteraard niet en nadat ik mijn handen heb ontsmet, begeef ik me naar de verloskundeafdeling. Daar word ik naar de wachtkamer verwezen, totdat Ilse en Mike terug zijn. Dit app ik ook even naar hen, om hen gerust te stellen dat ik er voor hen ben om de bevalling te fotograferen. Als ik hen aankijk als ze de lift uitkomen en Ilse naar de kamer wordt gereden, valt alles op zijn plaats.
Om 11.45 is Ilse in de kamer geïnstalleerd. Door de ruggenprik heen voelt ze nog altijd de weeënstorm, maar de scherpe randjes zijn eraf. Mike is de rust zelve naast Ilse, moedigt haar aan en tussen de weeën door is er nog genoeg ruimte voor een lach. Geweldig om te zien hoe ouders zich als partners tot elkaar verhouden. Dat ze, ook tijdens dit heftige geboorteproces, toch zichzelf kunnen zijn.
Dat ik niet veel later had moeten komen, blijkt wel als Ilse rond 12.00 al persdrang krijgt. Vol kracht geeft ze hieraan toe. De kraamverzorgende houdt Ilse nog een spiegel voor om het hele proces te kunnen volgen, maar Mike lijkt hier meer interesse in te hebben dan zij zelf. Een half uur na het inzetten van de persweeën staat het hoofdje van het kleine meisje. Dit is zo'n poëtisch moment: een nieuw mensenleven, dat zich bevindt in de overgang tussen de veilige, warme moederbuik en de grote buitenwereld waarin ze in vele liefdevolle armen zal terecht komen. De verloskundige helpt het hoofdje en de armpjes geboren te worden en roept dan Mike erbij: "Kom, pak haar maar aan!" Ik doe een stap achteruit om dit prachtige beeld te vangen: Mike pakt zijn eigen dochter onder de okseltjes, tilt haar met een vloeiende beweging op (hier was blijkbaar nog best veel kracht voor nodig, hoor ik later) en legt haar liefdevol op de buik van Ilse. Ilse heeft een blik in haar ogen die ik niet snel vergeet: een van totale overgave, ontlading, liefde en een oerkracht, die ik zo ongelofelijk prachtig vind in vrouwen. Een golf aan emotie vult de ruimte en ik slik een keer mijn ontroering weg. Na alles wat zij hiervoor meegemaakt heeft is hier eindelijk alles waar het nu nog om draait: een perfect mooi meisje dat onvoorwaardelijk liefheeft. Welkom op de wereld, kleine Kaat, geboren om 12.34!
Ilse en Mike lachen, Kaat laat haar stem horen, Mike koestert zijn vrouw en zijn trots voor haar straalt van hem af.
Omdat Mike en Ilse stamceldonatie willen doen wordt snel na de geboorte van Kaat de navelstreng geprikt om het bloed af te nemen in de bloedzak. Kaat ligt intussen heerlijk rustig bij Ilse. Als het bloed afnemen klaar is, wordt Kaat tegen Ilse haar bovenbenen gezet; vol liefde en bewondering kijken de nieuwe ouders naar hun kindje. Ze lijkt op Mike! Ongeveer een kwartier na haar geboorte, wordt de navelstreng door Mike doorgeknipt. Vlak daarna wordt de placenta geboren en alles is intact.
Dit moment, waarop echt alles van de afgelopen rollercoaster wordt afgesloten, met een snelle bevalling en een gezond kindje, slaat nu in bij Ilse. Tranen van geluk en ontlading vloeien en ik voel met haar mee. Ik leg mijn hand op haar schouder: ze heeft het gedaan!
Mike krijgt de placenta in een plastic zak overhandigd; hier komt Kaat haar geboorteboom op te staan. Ilse wordt gehecht en daarna krijgt Kaat het lichamelijk onderzoek. Alles is perfect! De verloskundige houdt Kaat nog even voor mij vast in de foetushouding, zoals ze in de buik heeft gezeten. Een leuk kijkje in de buik, buiten de buik.
Kaat wordt aangekleed door de kraamverzorgster en laat duidelijk merken dat het tijd voor de lunch is: ze begint aan haar knuistjes te sabbelen. De kraamverzorgster legt haar bij Ilse en helpt met de eerste keer aanleggen. Vol trots kijken Mike en Ilse aandachtig toe hoe Kaat haar eerste slokjes probeert te nemen. Dan is het ook voor de kersverse ouders tijd voor eten: beschuit met muisjes en perzikchampagne wordt geserveerd en de menukaart voor het driesterrendiner van die avond wordt voorgelegd. Daarna mogen er eindelijk boterhammen worden gesmeerd.
Terwijl Ilse eet, het is dan rond 14.30, kan Mike eindelijk de rust pakken om zijn dochter vast te houden. Aandachtig bekijkt hij haar en vol trots slaat Ilse het gade. Er volgt nog een glucosetest bij Kaat en er moet nog bloed worden afgenomen bij Ilse voor het stamcelonderzoek. De epiduraal wordt verwijderd en Ilse heeft eindelijk de ruimte om te gaan douchen. Niet te geloven: zo vlak na de geboorte staat Ilse alweer lachend en wel onder de douche.
Dit is het moment dat ik voel dat deze jonge ouders wel wat rust in de tent kunnen gebruiken. Ik pak mijn boeltje bij elkaar en wens ze nog alle geluk van de wereld toe. Ik vond het een eer om hen in deze reis te hebben mogen vergezellen. Met een heerlijk voldaan gevoel, en een geheugenkaartje vol met waardevolle beelden, rijd ik weer een uur terug, naar mijn eigen kinderen.
Dank jullie wel, Mike en Ilse, voor jullie vertrouwen. Heel veel geluk met jullie prachtige dochter Kaat!
En dank aan het medisch personeel van het Sint Anna ziekenhuis in Geldrop, dat ik me vrij mocht bewegen in jullie ruimte.
* Noot: er worden geen zorgverleners herkenbaar in beeld gebracht, tenzij ze mij hier persoonlijk uitdrukkelijk toestemming voor gegeven hebben. *
Comments