Half december word ik via de mail benaderd door Angelique. Ze geeft aan dat ze altijd wat afwijzend naar foto’s van een bevalling is geweest, dat het zou voelen als een inbreuk op haar privacy. Maar dat ze, nadat ze de waardevolle foto’s heeft gezien die de kraamverzorgster van de geboorte van hun dochter had gemaakt, helemaal overstag is gegaan. Nu ze weer zwanger is, ze verwachten half april hun tweede dochter, wil ze heel graag de geboorte professioneel vastgelegd hebben. Omdat hun dochter binnen 7 uur na de eerste tekenen van de bevalling is geboren, voelt het voor Angelique fijn om een geboortefotograaf uit de buurt van Breda te hebben, waar ze wonen en gaat bevallen. Ik vind het super dat ze mij hiervoor benaderen en we maken een afspraak voor een kennismakingsgesprek begin januari.
5 januari ga ik naar Breda en ik maak kennis met Angelique en en haar vriend Andrei. Het is rustig in huis als ik bij hen binnenkom; zowel de hond als hun dochter Alice zijn op dat moment niet aanwezig. Angelique vertelt dat ze door complicaties tijdens haar vorige bevalling een medische indicatie heeft, maar ze in overleg met haar verloskundigenpraktijk Meander in Breda kijkt wat er mogelijk is om alles zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen. Dat dit heel belangrijk voor haar is begrijp ik, aangezien ze lang borstvoeding heeft gegeven en Alice nog lang heeft gedragen. Haar verhaal is heel herkenbaar voor mij, op alle vlakken. Zelfs wat betreft de keuze van de verloskundige, dus ik vind het leuk om hen bij de bevalling te kunnen treffen. Andrei en Angelique hebben een niet-alledaagse leefwijze. Ze hebben een bedrijf in de binnenvaart dat hun materieel en diensten inzet voor andere bedrijven, zodat ze regelmatig samen uit varen zijn. Heel bijzonder om te horen hoe het gezinsleven zich veelal aan boord afspeelt, hoewel Angelique de laatste tijd vaker thuis is met Alice. Andrei is daarentegen regelmatig weg, als hoofdverantwoordelijke voor het reilen en zeilen van hun bedrijf. Juist dit onregelmatige, onvoorspelbare leven, in combinatie met de zwangerschap en bevalling, maakt het een spannende periode. En dit zal uiteindelijk blijken ook. Na een fijne kennismaking, en het voornemen om waarschijnlijk hun zwangerschapsreportage te mogen vastleggen, ga ik weer naar huis.
Angelique en ik hebben zo nu en dan contact. Er is een hoop gaande voor Andrei op het werk, dus een datum prikken voor de zwangerschapsreportage wordt onder voorbehoud. We hebben 5 maart afgesproken om de zwangerschapsreportage te doen en het Cadettenkamp in Teteringen, een mooi bosgebied met grillige bomen en een zandverstuiving, wordt de locatie. Begin februari vertelt ze dat Meander toch haar bevalling mag doen, dus dat is een hele opluchting voor haar. Haar laatste werkdag aan boord komt eraan dus ook dit geeft meer rust.
2 maart, Angelique is dan bijna 34 weken zwanger, hebben we contact: het weer is ongelofelijk guur. Temperaturen zakken tot onder nul en de tijd zou toch al krap worden voor mij. Dit wordt hem dus niet… Tussendoor proberen we nog af te spreken om wisselende diensten, ziekte en regenbuien en koudefronten heen. Zo ook voor zondag 18 maart: de koude wind maakt het onmogelijk om met een kleine meid een ontspannen fotoreportage in de buitenlucht te doen. Daarna is Andrei weer weg, dus ik geef aan dat ik zal meebuigen met hoe het hun uitkomt. Ik wil de stress voor Angelique zoveel mogelijk beperken.
Uiteindelijk wordt het 30 maart en Angelique en ik houden van uur tot uur de weersverwachtingen op verschillende apps bij. Het moet er toch een keer van komen, ruim twee weken voor haar uitgerekende datum?? Alsof het zo heeft moeten zijn, is het een zonovergoten ochtend die dag. De familie zit op een kleedje vlak bij de parkeerplek en hier ontmoet ik voor het eerst hun dochter Alice; een bijdehand meisje met de prachtigste blauw-groene ogen. Vooraf maakten Angelique en Andrei er vaker grappen over dat Andrei nooit leuk op foto’s staat. Wat ik voor mijn lens krijg is niets minder dan een geweldig trotse vader en vriend die geniet van alle fijne momenten met zijn mooie gezin, waardoor zijn brede glimlach bijna niet van zijn gezicht weggeweest is! Alice mocht zoveel mogelijk zichzelf zijn en we bewogen zoveel mogelijk met haar mee. Angelique is zeer zwanger, dit maakt het fotograferen en de interactie met Alice intensief, maar ze heeft een geweldig mooie buik. De reportage eindigt op het moment dat de zon het definitief voor gezien houdt en de gevoelstemperatuur zakt.
April breekt aan en het rommelt al goed bij Angelique. Toch blijft de kleine meid nog geduldig in haar mama’s buik zitten. De uitgerekende datum, 16 april, dient zich aan en voor Angelique mag het wel eens gaan gebeuren. Het is zwaar en zo spannend, vooral omdat Andrei zo vaak weg is.
De dag erna ga ik gewoon werken, net als elke dinsdag, maar ik hou mijn antennes uit voor mijn telefoon. Toch is het zo bijzonder, terugdenkend aan mijn eerste geboortereportage; zo als ik elke minuut probeerde dicht te timmeren om bij de bevalling aanwezig te kunnen zijn (en deze kwam uiteindelijk pas twee weken later), zo ontspannen gaat deze wetenschap, dat ik elk moment kan worden gebeld omdat er weeën op gang komen, met de stroom mee. En ook nu weer terecht, blijkt achteraf. Want op het moment dat ik thuiskom van mijn werk, rond een uur of 4, krijg ik een appje van Angelique dat ze naar de verloskundige is geweest en dat alles nog goed is. Door haar berichtje heen proef ik opluchting en opwinding; Andrei is die middag thuisgekomen, waar hij begin van de dag nog in het noorden van het land zat, en Angelique heeft flinke voorweëen. Waar ze de hele afgelopen periode spanning heeft gehad, lijkt alles nu op zijn plaats te vallen. De tijd, de ruimte en vooral papa is er om de kleine meid te verwelkomen en het lijkt of ze dit heeft aangevoeld. Want precies een uur later ontvang ik de volgende app; de slijmprop is losgekomen. 1,5 uur later is Alice naar opa en oma en de weeën komen op gang. Ze gaan kijken hoe lang er tussen elke wee zit en gaan dan de verloskundige bellen. Het is dan 19.44 en we zijn klaar met eten. Omdat ik ook het gevoel heb dat dit wel eens snel kan gaan vraag ik of Mark, die de deur nog even uit moet, de kinderen mee wil nemen. Ik zet de tv aan om even af te leiden van de aankomende bevalling als ik gebeld word. Het is Andrei; het gaat heel snel nu! Ik vraag of ik naar hen moet komen of dat ze al naar het ziekenhuis op weg zijn. Andrei antwoordt: Waarschijnlijk halen we het ziekenhuis niet meer! Ik kom eraan!, roep ik!
Ik spring met mijn cameratas in de auto en rijd in acht minuten naar Breda (waar ik normaal wel iets langer over doe 😉 Laten we het erop houden dat het niet zo druk was op de weg). De voordeur staat op een kier en ik luister: geen kreten van een moeder die haar weeën trotseert, geen babygehuil, niks. Ik loop naar boven en…. Ik kijk in de stralende gezichten van twee trotse ouders. Ik trek mijn wenkbrauwen op en vraag fluisterend: is ze er al??? Gelijk gooi ik mijn tas in een andere kamer en begin ik te fotograferen. Het is dan precies 20.00, een kwartier na Andrei zijn telefoontje. Wat een bijzonder moment! Nooit had ik deze bevalling vast kunnen leggen, de verloskundige was nog op een haar na op tijd. Maar hoe mooi is het om dit zinderende moment vast te leggen voor Angelique en Andrei. Angelique heeft een warme blos op haar wangen van deze ongelofelijke rollercoaster en ze heeft een glimlach op haar gezicht van oor tot oor. Ook Andrei straalt en schudt wat ongelovig zijn hoofd. Hoe snel is dit gegaan?! Hij lijkt nog te balanceren tussen het idee dat de baby gaat komen en tussen het geluk dat ze er eindelijk is; daartussen zat eigenlijk amper tijd. Ook beseft hij dat hij het nooit had kunnen halen als Angelique eerder op de dag was bevallen, maar dat hij toch fortuinlijk genoeg was om dit bijzondere proces mee te maken. En tussen hen in ligt een prachtig klein meisje, dat heerlijk rustig op haar mama’s hart ligt. Alles valt op zijn plaats en het is zo mooi dat dit gezin dit geboorteproces samen gegund is!
Gelijk als ik in de slaapkamer aanschuif geeft verloskundige Roos aan dat de navelstreng is uitgeklopt en dat deze mag worden doorgeknipt. Hierna worden de eerste kleertjes tevoorschijn gehaald.
Koste wat het kost moet worden voorkomen dat er problemen zijn met de geboorte van de placenta, vanwege de ernstige complicaties uit de vorige zwangerschap. Deze zal daarom binnen een uur, maar het liefst zo snel mogelijk geboren moeten worden. Naast mogelijke complicaties, zal het uitblijven van de uitdrijving van de placenta nogal wat ongemak met zich meebrengen. Als Angelique naar het ziekenhuis zal moeten, zal een ambulance gebeld moeten worden. Omdat het vanuit de slaapkamer twee trappen naar beneden is, zal ze op een brancard naar beneden moeten worden gedragen. Een scenario wat niemand wil na zo’n relatief rustige bevalling. Ze krijgt daarom snel een spuitje dat de uitdrijving van de placenta zal bespoedigen. Hoewel het vaak een erg onprettig staartje van de bevalling is om naweeën te hebben, waren deze uiteindelijk meer dan welkom! En gelukkig, 20 minuten nadat hun dochter is geboren, mogen Andrei en Angelique dan eindelijk echt tot rust komen in de warmte van hun eigen huis en bed.
Roos feliciteert hen beide en merkt op dat ze de naam nog niet weet: Het meisje krijgt de bijzondere naam Ava mee, waarmee ze met de beginletter mooi aansluit bij de rest van de familie. Ava krijgt de tijd om voor het eerst aan de borst te drinken en alles gaat zo heerlijk vloeiend en natuurlijk. De rust en het geluk dat Andrei en Angelique uitstralen vult de ruimte. Andrei is hartstikke trots op Angelique: Ze is echt zo’n goede moeder, geeft hij aan. Het is alsof hij niet dichtbij genoeg kan komen bij zijn mooie gezin; teder streelt hij Angelique haar hand en zijn stralende blik gaat van haar naar Ava. Ava blijkt nog heel goed beschermd te zijn geweest in de buik: ze zit op plaatsen nog goed bedekt met een laag vernix (huidvet).
Om 20.50 komt de kraamverzorgster zich voorstellen. Vlak daarna pakt Andrei Ava voor het eerst over van Angelique. Het meisje is heerlijk rustig. Nu ze voor het eerst op haar rug ligt heeft iedereen eindelijk de tijd om haar gezichtje te bewonderen. Dan wordt het tijd voor de onderzoekjes. Eerst vitamine K, dan nemen Roos en de kraamverzorgster haar over van Andrei. Alles gebeurt fijn op het verschoonkussen op bed, allemaal in de intimiteit van de directe nabijheid van haar ouders. Na de onderzoekjes komt Angelique omhoog om Ava zelf een wasbare luier aan te geven; ze oogt zo fit, zo vlak na de geboorte! Tegen 21.30 besluit Roos dat haar taak erop zit. Ze neemt warm afscheid van Angelique en Andrei en draagt de zorg over aan de kraamverzorgster.
Nu het op de kamer rustig is neemt Andrei de tijd om de familie op de hoogte te stellen van het bijzondere geboortenieuws. Het zijn van die berichten waarbij je niet anders dan met een grap kunt bellen: raad eens? Ongeloof aan de andere kant: ongeveer twee uur nadat grote zus Alice is opgehaald omdat de weeën op gang kwamen is klein zusje al geboren!
Angelique is al zo fit dat ze graag wil douchen. Andrei doet zijn shirt uit en gaat op het kamertje van Alice heerlijk huid-op-huid liggen met Ava. Ava is heel rustig en ik zie hoe vader en dochter genieten van hun innige contact.Met toestemming doe ik het licht aan om deze momenten vast te leggen op foto, maar ik laat ze al snel weer met rust in hun heerlijk donkere coconnetje. Als Angelique uit de douche komt ziet ze er fris en monter uit en het valt me op dat haar forse babybuik al snel weer geslonken is. Als ze in alle rust weer in bed is geïnstalleerd komt Andrei Ava weer terugbrengen naar haar moeder. Het meisje begint inmiddels flink te sabbelen op haar vader’s schouder, dus is het tijd om te drinken! De eerste selfies worden gemaakt en verzonden en ik voel dat het voor dit mooie gezin tijd is om in alle rust deze geweldige ervaring te laten bezinken.
Het had helemaal anders, of zelfs verkeerd kunnen gaan, in verschillende opzichten, maar het eenvoudige geluk dat Angelique en Andrei gegund is is echt hartverwarmend. Alles was daar op het juiste moment en, ondanks dat ik niet bij de daadwerkelijke bevalling aanwezig had kunnen zijn, ik heb een sfeerimpressie kunnen vastleggen van een uniek geboorteverhaal.
Uniek was het voor mij ook, omdat dit de eerste keer was dat ik een reportage mocht maken die heel erg in de buurt kwam van een thuisbevalling. De kalmte, de warmte, de vanzelfsprekendheid van de vertrouwde omgeving; alles geeft deze reportage een sfeer waar ik tot nu toe nog niet mee bekend was.
Andrei en Angelique, dank jullie wel voor jullie vertrouwen en dat ik jullie geboorteverhaal mag delen! Heel veel geluk met jullie mooie gezin! Ook dank aan verloskundigenpraktijk Meander, dat ik me vrij bij jullie geweldige werk mocht voegen.
Noot: Er worden door mij geen zorgverleners herkenbaar in beeld gebracht, tenzij zij hier uitdrukkelijk toestemming voor hebben gegeven.