Een van de belangrijkste redenen om een geboortefotograaf in de arm te nemen is wel dat ieder lid van het gezin de kans krijgt om voor de volle 100% het geboorteproces mee te maken, zonder dat er zorgen hoeven te zijn of er wel goede foto’s worden gemaakt. Er zijn geen woorden voor, slechts diepe ontroering van mijn kant, wanneer ik zie dat mijn aanwezigheid ruimte geeft aan moeder én vader om zich volledig over te geven aan de emotionele rollercoaster die de geboorte van hun kindje met zich mee kan brengen.
Eind april word ik benaderd door Marijke. Ze is hoogzwanger, eind mei is ze uitgerekend, en ze neemt nu toch de stap om mij te benaderen voor een geboortereportage. Ik vond het heel mooi om te horen dat al haar twijfels over de aanwezigheid van mij als geboortefotograaf weg waren genomen, toen ze het blog van de geboorte van Mats op de Facebookpagina van haar verloskundige voorbij zag komen. Daarom ben ik ook erg dankbaar als verloskundigen een blog willen delen; niet alleen voor mij persoonlijk als fotograaf, maar vooral omdat het grote publiek bekend en gewoon wordt gemaakt met de geboortefotograaf.
Hoewel voor mij vrij kort hierna de stand-by periode in zou gaan voor hen, is dit geen probleem zolang de baby nog niet geboren is. Maar dat wist Marijke gelukkig al, uit het blog van Mats 😉
Ik geef aan dat ik heel graag kom kennismaken met haar en haar man Rob, maar dat er een grote maar is: Mark, ik en de kinderen hebben een korte maar welkome vakantie gepland staan in Denemarken van 26 mei tot en met zeker 1 juni. Aangezien Marijke 31 mei is uitgerekend wordt dit nog spannend. Ik bied haar echter gelijk aan om een backup fotograaf te zoeken voor die periode, en dat is helemaal prima. Daarnaast lijkt de baby op eerdere echo’s nogal groot te zijn, dus wordt Marijke in de gaten gehouden of inleiden nodig is met 39 weken (in de week voor mijn vakantie). Zo wordt het nog wat spannender; ga ik hier dan toch bij zijn?
7 mei ga ik bij Marijke thuis langs. Rob is er (nog) niet, want hij is nog aan het werk in het boerenbedrijf dat hij samen met zijn ouders runt. Ik begin gewoon met vertellen hoe ik werk en Marijke deelt me hun verhaal. Rob en zij kennen elkaar al sinds hun jeugd, en hebben sinds 2,5 jaar een relatie. Het is een heel mooi verhaal over hoe je op latere leeftijd de liefde van je leven vindt en bovendien nog gezegend wordt met de komst van jullie kindje. Aan alles voel ik hoe gewild dit kleine jongetje is en hoe liefdevol de armen zijn waarin hij geboren zal worden.
Marijke geeft aan dat ze graag in Origine, het kraamhotel van Amphia ziekenhuis Langendijk in Breda wil bevallen. Door haar hoge bloeddruk zit er echter een kans in dat dit niet gaat lukken. Het is echter afwachten. We hebben een erg fijn gesprek en inmiddels heb ik alles verteld over geboortefotografie wat Marijke moet weten, maar Rob is nog niet thuis. We vertrouwen er echter op dat dit wel goed zit.
Als we twee dagen later mailcontact hebben, geeft Marijke aan dat Origine buiten beeld is, omdat haar hoge bloeddruk extra zorg behoeft. Nu is het dus maar afwachten hoe de komende twee weken gaan verlopen.
Acht dagen na onze kennismaking, op 15 mei om 22.00 uur, krijg ik het verlossende appje: Marijke haar vliezen zijn gebroken en de weeën komen gelijk op gang. Hoewel ik er in dit beginstadium niet vanuit hoef te gaan dat het een grote vaart zal lopen, krijg ik precies twee uur later het bericht dat Rob en zij op weg zijn naar het ziekenhuis. De weeën komen vlot op elkaar en de verloskundige is al in het ziekenhuis. Omdat Marijke daar toch gaat bevallen rijden ze naar de verloskundige toe. Rond 00.30 appt ze dat ze 3 cm ontsluiting heeft en dat de verloskundige rond 03.30 terugkomt. Het wordt een onrustige nacht voor me, waarin ik toch probeer te slapen met alle onrust in mijn lijf. Om 03.50 appt Marijke me weer, dat haar ontsluiting, 3 uur later dus, pas op 4 cm zit. De verloskundige komt dus pas weer terug rond 05.30. Ik ga naar beneden om boterhammen voor mijn oudste te smeren, zodat Mark dat niet hoeft te doen als ik in de ochtend ineens weg moet.
Deze ochtend om 09.30 heb ik een newborn lifestyle reportage gepland staan met een ander gezin en ik mail de moeder dat het helaas niet gaat lukken. Ik val weer in slaap en voor ik het weet is het ineens 07.00 uur, als Rob mij appt: de ontsluiting schiet niet op en Marijke is aan het eind van haar Latijn. Rond 07.30 appt hij dat Marijke weëenopwekkers en een epiduraal heeft gekregen; hiermee is het proces een stuk meer draaglijk.
Inmiddels is het ochtendspits thuis: De kinderen eten hun brood, we pakken in en ik breng de oudste naar school. Ik rij door met de jongste naar mijn ouders en geef tegelijk het cadeautje mee voor de oudste; hij heeft vanmiddag ook nog een kinderfeestje. Okee, dat laatste past nogal lastig in de agenda van mijn ouders; de stand-by periode is officieel nog niet begonnen en ze moeten even schakelen. Ik ga weer naar huis in afwachting van nieuws. Om 10.15 appt Rob me dat het snel gaat met de ontsluiting; Marijke heeft 7 centimeter ontsluiting. Ik ga vliegen!
Rond 10.45 kom ik binnen in een kamer vol rust, maar waar zich al heel veel heeft afgespeeld de afgelopen halve dag. Er hangt een beetje een surreële sfeer: TLC staat op en de venijnige gesprekken van de Kardashians vormen een groot contrast met Marijke, die in bed, op ellebogen en knieën, de weeën opvangt. De ruggenprik is inmiddels uitgewerkt en dankzij de relatieve rust die deze haar heeft gegeven is ze weer vol in focus om de golvingen over zich heen te laten komen. Ik maak hier voor het eerst in real life kennis met Rob. Hij is gelaten en wisselt rugmassages inmiddels gemakkelijk af met appgesprekken en een blik op weer de volgende real life soap. Op het nachtkastje ligt een puzzelboekje met een nooit afgemaakte Zweedse puzzel. Ik voel hun vermoeidheid en hun spanning in de lucht hangen: het wordt onderhand eens tijd dat dit lieve kleine jongetje geboren wordt!
Wat ik ook voel en zie, is de liefde tussen Rob en Marijke. In de momenten tussen weeën door streelt Rob Marijke, kust haar, maakt grapjes om haar af te leiden en vertelt haar hoe trots hij op haar is. Zo mooi vind ik het enerzijds dat ik dit gezamenlijke proces voor hen mag vastleggen, maar ook dat ik kan bijdragen aan Rob zijn focus op Marijke. Door mijn aanwezigheid kan hij haar constante houvast blijven en mag hij zichzelf zijn. En dit is zo fijn voor Marijke; ondanks de uitputting kan ze nog altijd lachen en vangt ze de weeën op alsof ze niet al een halve dag bezig is.
Ik ben een uur binnen als de verloskundige aangeeft dat Marijke bijna tien centimeter ontsluiting heeft. Ze mag, en dat houdt het moreel hoog, een poging doen om te persen. Dit blijkt nog wat te vroeg, maar op deze manier wordt wel uitgelegd hoe het straks in zijn werk gaat. Terwijl ze weer in zichzelf keren om de weeën hun werk te laten doen, verzamelt Marijke haar energie en verzorgt de, inmiddels ook behoorlijk uitgeputte Rob, haar. Hij verzucht tegen mij dat het nu best wel mag komen van hem! Om 13.15 komt verloskundige Becky-Jo van Verloskundig Centrum in Breda even poolshoogte nemen. Zodra de weëenopwekkers en epiduraal werden ingevlogen zat haar taak er wat deze bevalling betreft op. Ze staat op het punt om weg te gaan na een lange nacht, maar wil Rob en Marijke nog even heel warm een hart onder de riem steken.
Ik raak ontroerd door de kleine gebaren, waaruit blijkt hoezeer dit kindje vol liefde wordt verwacht. Rob loopt naar het aankleedkussen, waar de meegebrachte kleertjes voor hun zoon al geduldig liggen te wachten. Rob kan niet wachten om zijn kindje vast te houden; het dichtst mogelijke is nu de aanraking van de kleertjes, en de belofte dat deze zo dadelijk gevuld gaan worden met hun bundeltje liefde doet hem glimlachen.
Marijke mag weer proberen te persen, maar net het laatste stukje geeft niet mee. Rond 14.15 gooit de verloskundige het roer om. Om een vacuümverlossing te voorkomen mag Marijke proberen of verticaal persen, op de baarkruk, net dat beetje meer ruimte geeft om hun zoontje natuurlijk ter wereld te laten komen. Het is inmiddels zo zwaar voor Marijke om op haar benen te staan, maar ze toont zich zo sterk. Rob is naast haar, achter haar, en iedereen in de ruimte wil Marijke over deze laatste horde heen helpen. Helaas mocht deze laatste toevlucht niet baten. Marijke wordt terug naar bed begeleid en alles wordt in gereedheid gebracht om het jongetje geboren te laten worden. Er wordt nog een laatste echo gemaakt, een laatst virtueel gluren voordat ze hem echt in de ogen kunnen kijken. Het is inmiddels 15.00 uur geweest.
Ik voel in de kamer de spanning zinderen. Dit moment is zo tergend lang voor hen uitgesteld geweest en nu is het dan eindelijk zo ver. Ik krijg een brok in mijn keel als ik naar Rob kijk: dit overgangsmoment is inmiddels zo beladen dat de tranen in zijn ogen staan. De vacuümpomp wordt op het hoofdje van de baby bevestigd voor een kleine maar nodige zet in de goede richting. Marijke wordt aangemoedigd om te persen. Alsof het nooit zo lang geduurd heeft, staat de tijd stil en telt alleen het hier en nu als Marijke binnen een paar keer persen, om 15.18 uur, een prachtig kindje op de wereld brengt.
Alle opgebouwde spanning en verwachting komt eruit bij de nieuwe ouders. Rob begraaft zijn gezicht in tranen in Marijkes haar en Marijke omhelst huilend hun zoon. En ik sta er, voor het eerst eigenlijk sinds mijn tijd als geboortefotograaf, huilend naast. Dit familiemoment, waar alledrie zo hard en lang naartoe hebben gewerkt, is zo krachtig! Een mengeling van geluk, ongeloof en ontlading overspoelt Marijke en Rob. Dit is hun zoon: dit mooie jongetje dat al vrij snel heel helder zoekt naar zijn liefhebbende, trotse ouders en hen vindt. Marijke heeft alles gegeven en zo ongelofelijk hard gewerkt voor dit moment. En Rob is zo trots op haar. Wat een prachtige oerkracht hebben vrouwen als zij hun kindje op de wereld zetten! Ze vertellen: Zijn naam is Tom.
Ondanks dat hij een vacuümverlossing heeft ondergaan is Tom erg rustig. Ik laat de nieuwe ouders even met rust en trek me terug op de gang. Als ik terugkom wordt Tom op het verschoonkussen gelegd. Voorzichtig en liefdevol wordt hij onderzocht door de kraamverzorgster en ik maak van deze gelegenheid gebruik om wat details te fotograferen. Rob wijkt intussen niet van zijn zijde. Tom krijgt zijn eerste kleertjes aan en wordt daarna snel weer herenigd met zijn moeder. Drie kwartier na zijn geboorte krijgt Tom de gelegenheid om bij zijn moeder te drinken. Het blijft soms even zoeken in het begin en echt sprake van hongersnood lijkt er niet te zijn bij Tom. Daarom grijpt Rob dit moment aan om zijn zoon zelf vast te houden, terwijl ik deze momenten vastleg. Hij is gefascineerd, trots en vol ontroering. Tom kijkt zijn vader zo helder en strak aan, alsof hij voelt: Ja, dit is hem! Marijke geniet met een niet uit te wissen glimlach van haar nieuwe gezin. Hoe zwaar het ook is geweest tijdens de bevalling, alles lijkt vergeten.
Zoals bij alle geboortereportages voel ik op een gegeven moment het stof neerdalen en het coconnetje zich weer wat sluiten. Dit jonge gezin heeft behoefte aan rust. Dit is het moment dat ik ze alle geluk van de wereld wens en me snel naar huis begeef. Terug naar mijn eigen gezin.
Rob en Marijke, dank jullie wel voor jullie vertrouwen, dat ik dit prachtige en emotionele proces voor jullie mocht vastleggen. Heel veel geluk met jullie zoon Tom.
Dank ook aan de verloskamers van het Amphia Ziekenhuis Langendijk in Breda, dat ik me vrij tussen jullie mocht bewegen en zodoende deze geboortereportage aan de ouders kon teruggeven.
* Noot: er worden geen zorgverleners herkenbaar in beeld gebracht, tenzij ze mij hier persoonlijk uitdrukkelijk toestemming voor gegeven hebben. *