Bijzonder, hoe je je zo goed kunt voorbereiden op dingen en de weg zó vrij kunt maken, maar het leven zich dan toch altijd in al haar onvoorspelbaarheid aan je toont. Zo bijzonder was deze geboorte wel voor mij. <3
In april doe ik op mijn Facebookpagina een oproep voor een geboortereportage met korting, om het materiaal voor mijn portfolio te kunnen gebruiken. Charlotte reageert heel enthousiast op mijn oproep; ze is 1 juli uitgerekend van haar eerste kindje en ze is de mogelijkheden van een geboortefotograaf aan het onderzoeken. Ik vind het super dat mijn werk haar zo aanspreekt dat ze interesse heeft, ware het niet dat er een kleine, of misschien grote maar aan het verhaal zit. De oproep begon namelijk met de tekst “Ben jij vanaf eind juli uitgerekend?”. Dit was niet voor niets: Mark en ik hebben namelijk onze welverdiende twee weken vakantie gepland tot eind juni. 1 juli zou mijn eerste werkdag op zaterdag weer zijn. Omdat niks echter zeker is, en zeker een uitgerekende datum niet, geef ik aan dat we er gewoon in kunnen stappen alsof ik er gewoon wél bij ben. De dagen dat we niet op vakantie zijn maar wel vakantie hebben is Mark fijn thuis voor de kinderen.
Als Charlotte en ik elkaar een week later over de telefoon spreken blijkt dat het vooral haar wens is en dat haar partner Ricardo nog niet helemaal overtuigd is van het nut van een fotograaf bij de bevalling. Desondanks nemen we voor om een kennismakingsgesprek te plannen. Omdat het stel druk in een verbouwing zit en druk is op het werk lukt het niet om snel tot een datum te komen. Omdat ik, ondanks dat er nog niks vastligt, er toch vanuit ga dat ik bij de bevalling aanwezig ga zijn (opa’s en oma’s zijn geïnformeerd en ik heb inmiddels 1 juli een vrije dag opgenomen om de kansen te vergroten erbij te kunnen zijn) begint de spanning wat op te lopen; mei laten we weer achter ons. Uiteindelijk hebben we 7 juni het kennismakingsgesprek in hun huis in Rotterdam (letterlijk op een steenworp afstand van het Erasmus/Sophiaziekenhuis waar ze uiteindelijk in het kraamhotel wil bevallen).
Als ik binnenkom in hun geweldige oude bovenwoning verontschuldigen Ricardo en Charlotte zich voor de ‘bouwput’. Ik zie alleen maar zinderende spanning voor de komst van een baby die nabij is en twee ouders die hun nest heel graag veilig en schoon willen hebben. Hoe herkenbaar en zo begrijpelijk voor mij; ik verhuisde een paar dagen voor mijn uitgerekende datum van de jongste nog naar een nieuw huis in een andere stad. Het wordt een heel leuk gesprek over het huis, de zwangerschap, over Brabant (want het is altijd leuk als je iets gemeen hebt in de grote stad) en natuurlijk over geboortefotografie. Had Ricardo in het begin nog lichte twijfels, een geboortereportage was vooral belangrijk voor Charlotte, aan het einde van het gesprek is hij schijnbaar geënthousiasmeerd: Hij heeft er zin in dat ik erbij ben! Super! Door hun enthousiasme valt mijn laatste gereserveerdheid weg: ik ga er gewoon bij zijn! (hoop ik)
17 juni heb ik dan eindelijk vakantie! Als er iets is wat wij niet doen doorgaans is tijd voor onszelf nemen om te ontspannen dus ik heb er heel veel zin in om met onze oude VW bus te gaan kamperen. We gaan eerst drie dagen naar Luxemburg en dan hebben we een dag en nacht een feestje in Arcen bij vrienden. Omdat het toch onmogelijk is om vanuit hier de bevalling bij te wonen komt er ineens een rust over me: het is prima zo, geniet van het hier en nu. Denk niet aan wat kan zijn. En dat heb ik met volle teugen gedaan! Echter, als we vanuit Arcen doorrijden naar de volgende camping in Vuren, rijden we wel even via thuis, om de auto en de camera op te pikken. Om elk moment weg te kunnen en niet met bus en kinderen en al naar Rotterdam te moeten racen midden in de nacht. De telefoon blijft echter stil en de vakantie gaat weer voorbij.
1 juli breekt aan, Charlotte’s uitgerekende datum. Ze appt dat ze er wel klaar mee is, de zwangerschap weegt haar zwaar. Ook zijn ze nog steeds flink aan het verbouwen zolang het kan. Maar bovenal is het gewoon tè spannend, ze wil graag haar zoontje in haar handen hebben. Mark gaat uitgerekend die dag naar een feest in Harlingen (in Friesland, of all places). Maar schoonmoeder staat paraat om desnoods ’s nachts de jongste op te vangen, de oudste is voor de zekerheid al gezellig logeren.
Mijn werk heeft een vakantierooster en ik word op onmogelijke tijden ingepland (voor een bevalling in ieder geval) en ik smeek mijn teamleider of hij mij kan helpen. Tot drie keer toe heeft hij zijn nek voor me uitgestoken zodat ik eerder kan beginnen (en daardoor meer speling gedurende de dag heb om weg te kunnen).
Charlotte wordt in de loop van de week goed in de gaten gehouden en een vervolgplan wordt besproken. Het komt erop neer dat als alles rustig blijft ze de volgende week zal worden gestript tot uiterlijk donderdag en daarna zal worden ingeleid. Laat mijn oudste net die vrijdag de 14de een afspraak hebben om zijn amandelen te laten knippen…
Vrijdag 7 juli zit ik nog met de jongste op de huisartsenpost met ademhalingsproblemen. We worden doorgestuurd naar de poli in Breda en daar zitten we ’s avonds laat, met het risico te moeten blijven. Bijzonder, hoe je op zo’n moment een leeuwenmoeder bent die alles voor haar kind doet, maar met een paar voelsprieten uit blijft kijken naar signalen van die andere gebeurtenis. Hoe meer ik immers rekening hou met de aankomende bevalling, hoe groter de noodzaak wordt om erbij te zijn. Je wil je alle moeite het waard laten zijn. Het lot bepaalde echter dat Charlotte die avond niet ging bevallen én dat de jongste weer wat opgeknapt met mij naar huis mocht. Je ziet het: we gaan van voorval naar voorval, telkens met het risico dat ik niet bij de bevalling kan zijn, met als klapstuk 14 juli, de enige geplande dag dat ik echt niet kan.
Zondag 9 juli breekt aan en er is nog altijd niks; de tijd dringt en het wordt steeds spannender. Bijna krijg ik een soort gelaten gevoel van: het zal wel niet meer komen! Terwijl je weet dat elke seconde dat je niks hoort de kans weer groter maakt. Op ons gemakje maken mijn man en ik de barbecue aan en gaan we met de jongens lekker buiten eten.
En gelukkig… Net voor 20.00 uur krijg ik het verlossende appje van Charlotte: er ontwikkelt zich iets van activiteit! Het lijkt nog niet langdurig of regelmatig, dus de verloskundige wordt nog niet gebeld. Hoewel de opwinding door mijn lijf zindert eten we op ons gemakje door. Dit zou eigenlijk ideaal zijn: kinderen op bed en rijden maar! Om 21.40 krijg ik het volgende appje, van Rico dit keer: er is meer regelmaat en rond 22.00 hebben ze contact met de verloskundige. Rond 22.30 komt de volgende: De verloskundige is er al en ze constateert dat Charlotte 3 tot 4 centimeter ontsluiting heeft. Ze gaat weer weg en komt rond 00.00 uur terug en dan verwacht ze dat Charlotte 4 tot 5 centimeter zal hebben. De vertwijfeling slaat toe: Over anderhalf uur zou ze best al wel eens 5 tot 6 centimeter kunnen hebben. Aangezien ik nog drie kwartier moet rijden en mijn weg nog moet zoeken in het ziekenhuis moet ik op tijd weg gaan, maar wanneer ga ik rijden? Gelukkig denken wakkere mede-geboortefotografen in een Facebookgroep van de workshop die ik in maart gevolgd heb graag met me mee en in overleg met Ricardo besluit ik om 23.30 in de auto te stappen. Mijn buik in de knoop van de zenuwen en ik ben de broodjes die ik had ingeslagen vergeten mee te nemen, maar ik rij in een keer goed. Om 00.25 sta ik in de enorme hal van het Erasmus ziekenhuis en bel ik Charlottes telefoon; Ricardo neemt op en geeft aan dat ze de auto aan het parkeren zijn. Als ik ophang en net op zoek wil gaan naar de wc komt een vriendelijke jonge vrouw op me af: ben jij de geboortefotograaf? Om niet helemaal met mijn mond vol tanden te staan vraag ik: Ben jij de verloskundige? Na een instemmende knik vraag ik hoe het gaat met Charlotte. Het gaat goed en ze kan elk moment langs de trap of de lift omhoog komen. Als vervolgens de lift open gaat en Charlotte en Ricardo uitstappen begin ik te fotograferen.
Ik voel gelijk de kern van de geboortefotografie: Charlotte heeft zich helemaal teruggetrokken in haar eigen coconnetje. Er is geen ruimte voor beleefdheden en luchtig contact als we terug in de lift stappen en we naar het kraamhotel stijgen. Alle energie gaat naar het opvangen van de weeën en ik accepteer dat in stilte. Terwijl ik foto’s maak is Ricardo Charlotte’s aanspreekpunt, stressbal, steunpilaar, rots in de branding. Vluchtig vraag ik me nog af of ze zich niet uit haar concentratie gehaald voelt door het klappen van de spiegel in mijn camera, maar, als ze hier al enige notie van heeft, de wens dat ik erbij zou zijn maakt toch dat ze mij vrij in hun schaduw toestaat te zijn.
Op de kamer aangekomen stort Charlotte op bed en schopt ze haar slippers uit; het is echt een warme dag geweest. Gelijk stelt verloskundige Marieke voor om in bad te gaan en de kraan wordt aangezet.
Met alle liefde wordt Charlotte’s grote buik warm gehouden met warm water. Na twintig minuten wordt het bad ingeruild voor de douche en na weer tien minuten besluit Charlotte dat ze liever gaat liggen.
De ontsluiting lijkt heel voorspoedig te gaan en dat schept hoop op een vlotte bevalling. Charlotte is echter geheel overvallen door de hevigheid van de weeën en kan deze maar met moeite doorkomen. De vermoeidheid slaat toe en daarmee ook een lichte wanhoop: hoe lang gaat ze dit nog volhouden? Ricardo wijkt intussen geen moment van haar zijde. Hij puft mee en is Charlotte’s baken in de ruwe zee. Tussen iedere wee door vinden ze elkaar dan ook in humor en warme steun aan elkaar. Hoewel hij haar niet fysiek kan helpen in dit geboorteproces, is de rust en liefde die hij uitstraalt heel waardevol.
Charlotte worstelt met zichzelf: Ze wil zo graag natuurlijk bevallen en het zonder ingrepen doen, maar de optie van pijnverlichting die de verloskundige oppert zou alles wel draaglijker maken. Uiteindelijk kiest ze voor de optie die het minst ingrijpend is: het lachgas. Het duurt even voordat het lukt om het lachgas op de juiste manier in te ademen, maar dit biedt geen soelaas.
Als vervolgens blijkt dat de ontsluiting stagneert, wordt rond 02.15 toch besloten om voor de epiduraal (ruggenprik) te gaan. We pakken onze spullen, sluiten de deur van het kraamhotel achter ons en gaan op weg naar de verloskamers.
Daar aangekomen worden we ontvangen door heel vriendelijk personeel. De baby wordt nu in de gaten gehouden met de CTG, en het kleine mannetje doet het heel goed. De anesthesist, die net op een oor lag, wordt gesommeerd om snel te komen. Tussen het prikken door vecht Charlotte tegen de weeën; het is ongelofelijk heftig allemaal. Als de epiduraal eenmaal aangesloten is komt er eindelijk wat rust voor haar. Verloskundige Marieke neemt afscheid; haar taak zit er helaas op. Afgesproken wordt dat er twee uur gewacht wordt en dan wordt bekeken of de ontsluiting verder gevorderd is. Rond een uur of vier nestel ik me in de wachtkamer op een bank met een boterhammetje met kaas, wat ik van de verpleging gehad heb. Tot slapen komt het echter niet, want na drie kwartier krijg ik gezelschap van twee aanstaande oma’s en een opa, die halsoverkop en midden in de nacht vanuit Dordrecht naar Rotterdam getogen zijn om hun kinderen te ondersteunen bij de geboorte van hun eerste kind. Mijn hoofd zit vol watten van de slaap en de spanning van de afgelopen uren slaan nu pas in, maar ik verzet mijn zinnen door gezellig met deze mensen mee te kletsen.
Om een uur of zes wordt Charlotte getoucheerd, maar de ontsluiting blijkt niet te zijn opgeschoten. Een keizersnede komt ter sprake. De dosis weeënopwekkers wordt verhoogd en we wachten nog twee uur. Als rond acht uur blijkt dat de ontsluiting zelfs is afgenomen wordt de knoop doorgehakt; het kindje wordt gehaald. Helaas gaat dit besluit gepaard met slecht nieuws voor mij: Ik mag geen foto’s maken in de ok. Dit is het moment dat het Charlotte te veel wordt: stukje bij beetje heeft ze, gedurende het geboorteproces, afstand gedaan van hoe ze de bevalling graag had zien gebeuren. Dit was allemaal voor het welzijn van hun kindje, dus ze heeft het kranig doorstaan. Dat ze de controle over deze laatste wens die nog overeind staat, een geboortefotograaf bij deze mijlpaal in haar leven, verliest, maakt dat alle spanning er ineens uitkomt bij haar. Ik mag gelukkig wel mee in de kamer naast de ok, waar de eerste controles van de baby plaats gaan vinden. Een ok-assistent maakt foto’s met Ricardo zijn eigen camera.
Ik hijs mezelf in de blauwe operatiekleding en wens Ricardo nog even veel succes. Hij had nog net op het nippertje een roze haarnetje voor Charlotte kunnen regelen. Als ik in de controlekamer sta zie ik vanachter het glas hoe de artsen een gentle sectio toepassen op Charlotte. Heel bijzonder om voor het eerst in het echt waar te nemen. Mijn fotografenhart geeft echter wel een dikke snik als ik de emotie op Ricardo zijn gezicht zie als zijn zoon geboren wordt. Gelijk als de baby door de deur komt ga ik echter fotograferen.
Wat een mooie grote baby! Zijn lijfje zit nog vol vernix en hij heeft een dikke navelstreng die goed voor hem heeft gezorgd. Snel mag hij weer terug naar zijn ouders, waarna ik hoor dat hij de mooie naam Floris krijgt! Na de eerste mooie momenten samen, gaat Charlotte naar de verkoeverkamer. Ricardo kiest ervoor om naast Charlotte te blijven, wat ik een ongelofelijk mooi gebaar vind.
Omdat Charlotte en Ricardo het goed vinden, blijf ik bij Floris om zijn eerste uurtje op deze wereld vast te leggen. Hoe hij gewogen en gemeten wordt, aangekleed wordt en zijn eerste voeding krijgt. Al die tijd is Floris heerlijk rustig en tevreden.
Daarna gaan we terug naar de kraamafdeling, waar Charlotte en Ricardo al in hun gedeelde kamer geïnstalleerd zijn. Wat een mooi moment als Ricardo zijn zoon voor het eerst aangereikt krijgt van de verpleegkundige. Met tranen in zijn ogen houdt hij zijn zoon vast. Zijn grote handen doen Floris ineens zo klein lijken. Intussen ondergaat Charlotte nog wat tests.
Daarna wordt Floris eindelijk herenigd met zijn moeder. Moeder en zoon klampen zich aan elkaar vast om nooit meer los te laten. “Jij vond het net zo eng, he?”, fluistert ze hem toe. Charlotte vindt in Floris de enige persoon die hetzelfde heeft meegemaakt als zij en die band is zo krachtig.
Daarna komen de eerste kersverse grootouders en ze zijn zichtbaar ontroerd. Hoewel er nog veel te fotograferen is, Ricardo mag de navelstreng nogmaals doorknippen en ik zou de eerste keer aan de borst fotograferen, merk ik dat Charlotte aan rust toe is. En ik eigenlijk ook, na een nacht overslaan en een bevalling van twaalf uur. Terwijl ik afscheid neem schiet ik even vol; het was een ongelofelijk intiem en bijzonder proces om bij te wonen en de vermoeidheid en teleurstelling dat ik niet bij de geboorte mocht fotograferen komen er ineens uit. Maar ik herpak mezelf en ga op weg naar de auto. Onderweg kom ik nog de grootouders tegen die ik ’s nachts in de wachtkamer had gesproken en ik feliciteer ze met hun kleinzoon. In de drie kwartier die de rit naar huis duurt gaat er zoveel door mijn hoofd. Vooral hoe het allemaal gelopen is. Dat ik uit alle macht de weg heb vrij gehouden om bij deze bevalling te kunnen zijn, maar dat het lot zich niet laat sturen. Desondanks voel ik wel dat mijn bijdrage van waarde kan zijn. Een aantal foto’s van Ricardo zijn camera heb ik uiteindelijk nabewerkt om hen een compleet geboorteverhaal te kunnen bieden. Ze komen niet in dit blog omdat ze niet door mij gemaakt zijn.
Comments