Het is bekend dat mensen tot ongelofelijke krachten in staat zijn als ze in stressvolle situaties belanden. Dat wilskracht een soort oerkracht losmaakt die mensen in staat stelt te overleven. Ik denk dat ik dit bij deze bevalling heb meegemaakt. <3
Erzsé en Martijn reageren op mijn portfolio-oproep van eind april; ze verwachten rond 15 november hun derde kindje. Begin juni ga ik bij hen op kennismakingsgesprek. Als ik binnenkom word ik hartelijk ontvangen door twee kleine kindjes. Het zijn de toekomstige oudste zus van 3 en grote broer van 1,5. Hoe bijzonder om straks een gezin met drie kindjes onder 4 jaar te hebben! We bespreken alles omtrent de geboortereportage. Om een inschatting te kunnen maken van de snelheid van de geboorte van deze baby vraag ik hoe de bevallingen van de oudste twee zijn gegaan. Dat liep echt helemaal uiteen! Waar ze bij hun dochter nog 20 uur over de bevalling heeft gedaan, blijkt de jongste in 4 uur te zijn gekomen. Helaas was de laatste gelijk een superheftige bevalling, doordat Erzsé een weeënstorm kreeg door de weeënopwekkers. Deze ingreep is daarom een verloop wat ze nooit meer zou willen meemaken.
We houden zo nu en dan appcontact. Als Erzsé eind juni 20 weken in verwachting is, krijg ik een mooie fotoserie geappt waarin het geslacht van de baby wordt onthuld. Ze hadden bij het kennismakingsgesprek al aangegeven dat ze wel dachten dat het een meisje zou zijn en inderdaad: het is een meisje! Rond de 30 weken hebben we weer contact en Erzsé geeft aan dat de zwangerschap haar zwaar valt; haar bekkeninstabiliteit speel heel erg op. Natuurlijk is het dan extra pittig om twee kleine kindjes thuis te hebben. Gelukkig groeit de baby goed en hoeft ze zich daar geen zorgen over te maken. Eind oktober peil ik hoe het met haar gaat en de baby zit nog rustig en inmiddels diep ingedaald. De bekkenpijnen van Erzsé zijn inmiddels wel ondraaglijk. Ik heb echt met haar te doen. Ik was daarom blij om vrijdag 3 november een verlossend appje te krijgen: Erzsé geeft aan dat er activiteit op begint te komen. We hopen beide dat het door gaat zetten. Ik ga gelijk rondbellen naar Mark en mijn schoonmoeder om opvang voor de kinderen te regelen. Echter, ik sta precies dan ook ingeroosterd op school, om bij mijn oudste in de kleuterklas schoon te gaan maken. Ik probeer mijn schoonmaakmaatje te informeren over dat ik er misschien niet bij kan zijn als het doorzet, maar dat ik toch mijn best zou doen om erbij te zijn. Omdat ik in de loop van de dag niks meer hoor, gaan de kinderen sowieso mee naar hun oma en ga ik, met mijn telefoon binnen oogbereik, toch gewoon schoonmaken. Het kan maar gedaan zijn! Rond 21.00 krijg ik een app van Erzsé: ze heeft nog steeds weeën, maar er zit nog steeds een lange tijd tussen. Ze gaat maar eens vroeg naar bed. Omdat de weeën om de drie kwartier komen hou ik toch rekening mee met een nachtelijke oproep en de hele nacht sta ik op scherp. Om 09.00 app ik Erzsé en ze geeft aan dat de weeën helemaal waren afgezwakt gedurende de nacht. Dat het even loos alarm was blijkt wel uit het feit dat ik de rest van de week geen bericht meer hoor.
Tot vrijdag 10 november om 02.17 in de nacht. Haar weeën zijn weer terug en om de 25 minuten! De nacht verloopt voor mij erg onrustig en rond 03.30 ga ik maar boterhammen smeren voor mijn oudste. Als zijn tas is gepakt hoeft Mark hier straks geen rekening mee te houden als hij de oudste naar school moet brengen. Ik kruip, half aangekleed, terug in bed. Tegen 06.00 krijg ik het verlossende appje van Erzsé: ze denkt dat haar vliezen zijn gebroken (wat achteraf niet zo blijkt te zijn) en de verloskundige is onderweg. Ik sta inmiddels al beneden een boterham naar binnen te werken. Rond 06.30 appt Martijn dat Erzsé 4 centimeter ontsluiting heeft. De verloskundige zal weggaan en over een uur terugkomen, waarna ze naar het ziekenhuis zullen afzakken. Dit geeft mij genoeg tijd om de kinderen uit bed te halen, aan te kleden en, terwijl Mark de oudste naar school brengt, de jongste naar opa en oma te brengen. Ondanks dat Gorinchem, waar ik naar het Beatrixziekenhuis moet, altijd een druk verkeersknooppunt is, rijdt het best gladjes door. Het enige oponthoud is als ik zelf een afslag te vroeg neem en het hele klaverbladknooppunt opnieuw moet rondrijden. En nogmaals, omdat ik weer niet goed zat op te letten. Al met al kom ik ruim op tijd aan. Het is een bewolkte dag met af en toe wat regen en het wordt net wat lichter als ik naar het ziekenhuis toe loop.
Als ik rond 09.20 bij de kamer aankom zijn de verloskundigen en de kraamverzorgster er, maar Erzsé en Martijn niet. Een van de verloskundigen geeft aan dat Erzsé onder de douche zit. De verloskunde-afdeling heeft geen kamers met douche, alleen een aparte doucheruimte aan het einde van de gang. Ik leg mijn spullen af, pak mijn camera en laat me naar de doucheruimte brengen. Daar aangekomen tref ik een rustige sfeer aan. Erzsé lijkt de weeën allemaal goed onder controle te hebben, ze is ieder geval heerlijk rustig en aanspreekbaar, en Martijn kan haar goed ondersteunen. Als ze onder de douche uit komt en een verloskundige binnenkomt, laat Erzsé zich aanmoedigen om toch weer heerlijk onder de douche terug te gaan zitten. Een half uur nadat ik me bij hen heb gevoegd kleedt Erzsé zich aan en begeleidt Martijn haar terug naar hun kamer.
De tijd die volgt is van wachten. De weeën duren relatief kort en maken daarom dat er tussendoor nog genoeg tijd is om te praten en te ontspannen. Er wordt wat van houding gewisseld, de opblaasbare reuzenpinda wordt ingezet om de een betere houding te krijgen als Erzsé ligt, er wordt wat koffie rondgedeeld… Met momenten is het zelfs heel gezellig, onderbroken door korte weeën die vlot weer verdwijnen. Het wordt echter zorgwekkend als blijkt dat de kracht van de weeën niet sterk genoeg is om de ontsluiting hard te laten opschieten. Ze blijft wat steken op 7 centimeter en soms zitten er wel acht minuten tussen twee weeën. Het wordt een beetje een dilemma. Naar omstandigheden gaat het okee met Erzsé, de baby is stabiel, maar de verloskundigen worden bang dat de kracht nog verder zal afnemen en de bevalling zal stagneren.
De verloskundigen besluiten om te gaan overleggen met de verloskundige van het ziekenhuis; wat haar mening over het aanwenden van weeënopwekkers. Het is echter erg druk op de afdeling en ze wachten wel een half uur tot ze haar te spreken krijgen. Inmiddels komt een verpleegkundige alvast een infuus prikken. Nog niet om direct aan te sluiten, maar om het alvast klaar te hebben. Dit is om 12.30. Erzsé ziet een nachtmerrie werkelijkheid worden: ze wil géén infuus! Terwijl ze wordt geprikt betrekt haar gezicht. Naar mijn idee niet zozeer van de pijn van het prikken, maar van de weeën die ineens in alle hevigheid losbarsten. Alsof Erzsé’s wilskracht en lijf door deze hevige emotie de controle terug overnemen en de bevalling in een stroomversnelling brengen. Als de verloskundigen na een kwartier even komen kijken treffen ze een compleet andere situatie aan als voordat ze de deur uit gingen! Ze moedigen Erzsé aan en gaan weer terug naar buiten. Als na een tijdje de verloskundige van het ziekenhuis binnenkomt en Erzsé ziet worstelen met de weeën, troost ze haar dat het allemaal ergens goed voor is: ze is in de veronderstelling dat het infuus is aangesloten! Als Erzsé vervolgens getoucheerd wordt, blijkt dat ze al bijna volledige ontsluiting heeft. Hoe ongelofelijk dat ze vlak daarna al mag persen en om 12.55, nog geen halfuur na het inbrengen van het infuus, wordt prachtige dochter Djalychia geboren!
Erzsé oogt helemaal overdonderd van wat haar zojuist is overkomen; van een stagnerende ontsluiting naar ineens je meisje in je armen! Ook Martijn is helemaal onder de indruk, maar zo trots op zijn lieve vrouw. Met de kleine meid blijkt alles helemaal in orde; ze zit nog lekker vol met vernix (het huidvet dat baby’s beschermt in de buik), is goed wakker en begint al vrij snel haar hoofdje op te tillen. Erzsé heeft het minder makkelijk, de roze wolk laat nog even op zich wachten. Ze moet nog gehecht worden en is helemaal klaar met de polonaise aan haar lijf.
Vervolgens krijgt Djalychia haar eerste testjes, wat allemaal prima gaat. Martijn heeft de eer ‘voor het eerst’ de baby aan te kleden. Want hoewel je met twee nog kleine kindjes thuis al echt wel ervaren bent met verschonen, die ieniemienie armpjes en beentjes blijven toch elke keer weer nieuw. Als hij klaar is stralen zijn ogen van trots! Beschuit met roze muisjes en een flesje champagne (!) worden binnengereden.
Dan is er wat overleg: de grote zus en broer zijn bij opa en die kunnen vrij snel komen. Of ik wil wachten tot ze er zijn. Ik zou dit moment van eerste kennismaking voor geen goud willen missen, dus Martijn gaat de oudsten halen.
Beladen met knuffels komen de kinderen in de kinderwagen binnengereden. De eerste die ze zien ben ik met mijn camera, maar als die nieuwigheid eraf is wil de grote zus toch kijken. Martijn tilt haar op en Erzsé toont haar vol trots. Zo mooi, om die wisselende emoties van verwondering en blijdschap op het gezichtje te lezen. Haar broertje zit intussen letterlijk reikhalzend uit te kijken naar wat er te zien is. Uiteindelijk vindt hij toch het beschuit met muisjes en de kabels achter het bed interessanter. Maar de baby mag wel met zijn popje knuffelen.
Ik laat ze achter in de veronderstelling dat Erzsé nog even gaat douchen en dan naar huis gaat. Helaas heeft de hevigheid van het eind van haar bevalling zijn tol geëist: wegens hevig bloedverlies moet ze nog even blijven.
Martijn en Erzsé; dank jullie wel dat ik deze bijzondere gebeurtenis voor jullie mocht vastleggen. Heel veel geluk met jullie drie mooie kindjes. <3
Dank aan Verloskundige Praktijk Gorinchem, dat ik me vrij in jullie schaduw kon bewegen.
Note: Er worden door mij geen zorgverleners herkenbaar in beeld gebracht, tenzij zij hier uitdrukkelijk toestemming voor hebben gegeven.